Γερμανός ακτιβιστής πολιτών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσέφυγε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την Ελλάδα
( ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!!!!! )
Γερμανός ακτιβιστής πολιτών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατέθεσε μήνυση στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στο Den Haag για ύποπτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας
Η ακτιβίστρια πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνταγματική ενάγουσα Sarah Luzia Hassel-Reusing, η οποία είναι γνωστή στον ΟΗΕ, κατέθεσε προσωπικά, την περασμένη εβδομάδα στις 21.11.2012, ένα έγγραφο 30 σελίδων με πλήρες παράρτημα με στοιχεία στο International Criminal Δικαστήριο (ICC) στο Den Haag. Αναφέρεται στην ήδη υπάρχουσα κατηγορία των Ελλήνων Γεωργίου Τράγκα, Αντώνιου Πρέκα, Παναγιώτη Τζένου και Δημητρίου Κωνσταντάρα, οι οποίοι έχουν καταθέσει κατηγορίες κατά των Κριστίν Λαγκάρντ (Διευθύνουσα Σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ΔΝΤ), Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (Πρόεδρος της Ε.Ε. Επιτροπή), Herman van Rompuy (Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου), Δρ. Angela Merkel (Γερμανίδα Καγκελάριος) και Dr. Wolfgang Schäuble (Γερμανός Υπουργός Οικονομικών) για ύποπτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (άρθρο 7 Ρωμαϊκό Καταστατικό). Η ελληνική χρέωση, άρα Hassel-Reusing,
Η κατηγορία συνιστά στις έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών, να ΜΗΝ περιοριστεί η εστίαση στα πέντε πρόσωπα που αναφέρονται στην ελληνική κατηγορία, αλλά και να εξεταστεί προσεκτικά ο τομέας της συμβουλευτικής. Μεταξύ αυτής της σφαίρας, ιδιαίτερα η επιρροή των προσώπων από το περιβάλλον της Goldman Sachs, της Bilderberg και της Deutsche Bank είναι πολύ εμφανής. Είναι κρίσιμο να σεβαστούμε το τεκμήριο της αθωότητας και να διερευνήσουμε ποιος έχει τη συγκεκριμένη ευθύνη για την υπερβολή των συνθηκών κατά της διατροφής και της υγείας στην Ελλάδα αντίστοιχα για τη συστηματική διεύρυνση της υπερβολικής αυστηρότητας μέσω του άρθρου. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ με την έννοια της αυστηρότητας όπως στην «πρακτική» του ΔΝΤ. Ενόψει της ανθρωπιστικής καταστροφής στην Ελλάδα, είναι επειγόντως απαραίτητη η σύντομη έναρξη επίσημων ποινικών διαδικασιών από το ΔΠΔ. [Σχόλιο: Υπογράψτε την αίτηση ]
Συνδέσεις:
ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα
Αξιότιμη Κυρία, κυρία Προϊσταμένη,
21.11.2012 (επεξεργασία)
Οι Έλληνες δημοσιογράφοι Γεώργιος Τράγκας, Παναγιώτης Τζένος και Αντώνιος Πρέκας και ο Έλληνας πολιτικός Δημήτριος Κωνσταντάρας (Νέα Δημοκρατική), έχουν καταθέσει μήνυση για υπόνοιες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (άρθρο 7 Ρωμαϊκό Καταστατικό). Η κατηγορία σχετικά με το άρθ. 7 Το Ρωμαϊκό Καταστατικό στρέφεται κατά της Christine Lagarde (CEO του ΔΝΤ), του Herman van Rompuy (Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου), του Jose Manuel Barroso (Προέδρου της Επιτροπής της ΕΕ), της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Καγκελαρίου Dr. Angela Merkel και της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Υπουργός Οικονομικών, Δρ. Wolfgang Schäuble.
Το αγγλικό κείμενο της χρέωσης θα το βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:
Σύμφωνα με το άρθ. 15 παρ. 1 Ρωμαϊκό Καταστατικό, ο Γενικός Εισαγγελέας μπορεί, propriu motu, να ξεκινήσει έρευνες βάσει πληροφοριών που κατατίθενται στο Διεθνές Δικαστήριο Εγκλήματος για τη δίωξη εγκλημάτων, τα οποία εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του δικαστηρίου.
Αυτό δείχνει την ιδιαίτερη σημασία των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην υγεία και στα τρόφιμα και για την ερμηνεία της τέχνης. 7 παρ. 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό.
III. Η συστηματική επίθεση στην υγεία στην Ελλάδα
III.1 πώς οι συνθήκες κατά της Ελλάδας καταστρέφουν συστηματικά το ελληνικό σύστημα υγείας
Το μνημόνιο συνεννόησης της τρόικας (Ε.Ε. Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ΕΚΤ) στο πλαίσιο της οικονομικής στήριξης του EFSF του Φεβρουαρίου 2012 υποχρέωσε την Ελλάδα να κατευθύνει όλα τα έσοδα του κράτους σε δεσμευμένο λογαριασμό, στο προκειμένου να πληρωθούν κατ' εξοχήν οι εξωτερικοί πιστωτές (βλ. γερμανική και αγγλική μετάφραση για τη γερμανική Bundestag του μνημονίου συμφωνίας μέσω Ελλάδας από τον Φεβρουάριο του 2012, αριθμός αρχείου «Drucksache 17/8731»). http://dipbt.bundestag.de/dip21/btd/17/087/1708731.pdf
Ο δεσμευμένος λογαριασμός αναφέρεται, όπως δείχνει το άρθρο της Hellas Frappe «How Venizelos Lobed State Institutions To Complete Bond Swap» της 26.03.2012, όχι μόνο σε μελλοντικά έσοδα, διότι, στις 09.03.2012 πιστώσεις περίπου. 1,4 δισ. ευρώ διαφόρων δημόσιων ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων πανεπιστήμια και νοσοκομεία, έχουν αφαιρεθεί εντελώς χωρίς προειδοποίηση από τη μια μέρα στην άλλη και έχουν μεταφερθεί στον δεσμευμένο λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος, ο οποίος είχε ήδη εφαρμοστεί σύμφωνα με το Μνημόνιο Κατανόησης. Ακόμη και τα δημόσια νοσοκομεία ξαφνικά έμειναν χωρίς πίστωση στον τραπεζικό τους λογαριασμό με αντίστοιχες επιπτώσεις στη δουλειά τους. http://hellasfrappe.blogspot.gr/2012/03/how-venizelos-regime-robbed-state.html
Επιπλέον, η Τρόικα υποχρεώνει την Ελλάδα να μειώσει το συνολικό ποσό της εργοδοτικής εισφοράς στην κοινωνική ασφάλιση κατά 5%, μόνη της με περικοπές στις υπηρεσίες και μετριασμό των τελών και χωρίς καμία αποζημίωση μέσω φορολογικών επιδοτήσεων. Επιπλέον, η Τρόικα θέλει η Ελλάδα να φτάσει σε δημοσιονομικό πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ. Η Τρόικα θέλει να φτάσει σε αυτό το πλεόνασμα, ιδίως με βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο πλευρό των δαπανών, μεταξύ των οποίων δραστικές περικοπές στις κοινωνικές ασφαλίσεις και κλείσιμο τμημάτων της δημόσιας διοίκησης, που θεωρούνται ότι δεν είναι αρκετά οικονομικά. Η Τρόικα απαιτεί από την κοινωνική ασφάλιση συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία των κεντρικών της τμημάτων (που στα περισσότερα κράτη θα μπορούσε να σημαίνει συνταξιοδοτική και ασφάλιση υγείας) και των πιο αδύναμων της ελληνικής κοινωνίας, αλλά η Τρόικα δεν απαιτεί, ότι τα μέτρα αυτά πρέπει να είναι επαρκή για τη διατήρηση των κεντρικών τμημάτων και για την επιβίωση των φτωχότερων ομάδων του πληθυσμού. Η Τρόικα έβαλε το κύριο βάρος των μέτρων λιτότητας στο κοινωνικό σύστημα. Εκτός αυτού, η Τρόικα απαιτεί και μέτρα λιτότητας στον αμυντικό τομέα. Η μόνιμη περιθωριοποίηση του κοινωνικού συστήματος είναι τόσο σημαντική για την Τρόικα, που για την περίπτωση της δημοσιονομικής ελάφρυνσης, ρητά δεν θέλει να επιτρέψει την ελάφρυνση του κοινωνικού συστήματος, αλλά να επιβάλει περαιτέρω μείωση των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης.
Εκτός αυτού, τα έσοδα της ελληνικής κοινωνικής ασφάλισης έχουν επίσης μειωθεί λόγω της ύφεσης, της ανεργίας (στην οποία έχει συμβάλει η χαλάρωση της προστασίας από παράνομες απολύσεις, που είχε επιβάλει η Τρόικα το 2010) και λόγω των μειώσεων των μισθών.
Με τις συνθήκες της Τρόικας, η ανθρωπιστική καταστροφή, προφανώς έχει διακινδυνεύσει πρόθυμα. Η αξιολόγηση, ο οποίος έχει την ευθύνη για αυτό σύμφωνα με το δίκαιο των κυρώσεων, είναι καθήκον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Θεωρώ ότι είναι πιθανό, άτομα εκτός των πολιτικών θέσεων να έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης.
III.2 η ανθρωπιστική καταστροφή στο ελληνικό σύστημα υγείας
Τα χρήματα στην ελληνική δημόσια ασφάλιση υγείας έχουν γίνει τόσο λιγοστά, που οι ασθενοφόροι ασθενείς αλλά και οι ασθενείς στα νοσοκομεία πρέπει να προκαταβάλουν τα χρήματα για τα φάρμακά τους.
άρθρο taz "καμία θεραπεία με συνταγή" της 05.06.2012
http://www.taz.de/!94746/
άρθρο taz «Κρίση στην Ελλάδα: εισβολή συνταξιούχων στο υπουργείο» της 05.09.2012
http://www.taz.de/!108028/
Επίσης το δημοσίευμα του Υπουργείου Υγείας «Έλληνες Συνταξιούχοι «Θύελλα» του Σεπτεμβρίου 2012 επιβεβαιώνει ότι οι ασφαλισμένοι υγείας πρέπει να προκαταβάλουν την πληρωμή για τα φάρμακά τους. Επιπλέον, πρέπει ήδη να πληρώσουν προκαταβολικά για ασθενοφόρα επισκέψεις στον γιατρό, κάτι που θυμίζει την κατάσταση στη Ρουμανία. http://hellasfrappe.blogspot.gr/2012/09/greek-pensioners-storm-health-ministry.html
Το άρθρο «Ο Υπουργός Υγείας δίνει τέλος στην αγωνία των καρκινοπαθών που δεν μπορούσαν να βρουν φάρμακα» της 05.06.2012 αποκαλύπτει γιατί η προμήθεια αντικαρκινικών φαρμάκων στην Ελλάδα έχει εκτονωθεί στα μέσα του 2012. παρά ένα στιγμιαίο όφελος ενόψει των εκλογών. http://hellasfrappe.blogspot.gr/2012/06/minister-of-health-puts-end-to-agony-of-html
Το άρθρο «Crisis in Health Care Hurts Access to Vital Medicines» του Ιουνίου 2012 αναφέρεται σε συνέντευξη Τύπου συλλόγων Ελλήνων ασθενών με θέμα «τη βαρβαρότητα της οικονομικής κρίσης και την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής» ενόψει των επιπτώσεων της έλλειψη ρευστότητας στην ελληνική δημόσια ασφάλιση υγείας. Οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας χρειάζονται περίπου 1.000,- € για φάρμακα το μήνα. χωρίς αυτά τα φάρμακα, η ασθένειά τους προχωρά. Ο σύλλογος αιμοκαθαιρόμενων Βορείου Ελλάδος αναφέρει θύματα λόγω έλλειψης φίλτρων αιμοκάθαρσης, τα οποία προμηθεύονται από τους φαρμακοποιούς μόνο κατόπιν πληρωμής. Η ένωση νεαρών ασθενών με διαβήτη ανέφερε προβλήματα με την αιμοδοσία λόγω έλλειψης ιατρικού υλικού. Καρκινοπαθείς, των οποίων τα φάρμακα κοστίζουν μεταξύ 200, - € και 4.000, - € ανά ασθενή και μήνα,http://hellasfrappe.blogspot.gr/2012/06/crisis-in-health-care-decreases-access.html
Το 89,7% των Ελλήνων έχουν, σύμφωνα με δημοσκόπηση, δυσκολίες να αγοράσουν τα φάρμακα που χρειάζονται. Στην Αττική έχει κλείσει το καρδιολογικό και το αγγειο ιατρείο. Στη Ρόδο, τη Χίο και τη Λέρισσα, οι ασθενείς πρέπει να πληρώσουν μόνοι τους για τα υλικά μιας χρήσης.
III.3 Εμπειρογνώμονας για τα ανθρώπινα δικαιώματα επικρίνει τα ελληνικά μέτρα λιτότητας
Λόγω της ιδιαίτερης σημασίας των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την ερμηνεία του Ρωμαϊκού Καταστατικού, επίσης η γνώμη του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την επίδραση της οικονομικής κρίσης στην υλοποίηση των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων , έχει εξέχουσα σημασία, γιατί δείχνει, ότι οι συνθήκες της Τρόικας δεν δείχνουν κανένα σοβαρό προσανατολισμό στα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για το εξωτερικό χρέος και τα ανθρώπινα δικαιώματα, Cephas Lumina, έχει ήδη από το 2011 δηλώσει την παραβίαση των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το τότε δεύτερο πακέτο λιτότητας για την Ελλάδα (άρθρο «Τα ελληνικά μέτρα λιτότητας παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, λέει ο ειδικός του ΟΗΕ» της 01.07.2011). http://www.un.org/apps/news/story.asp?NewsID=38901&Cr=austerity&Cr1
Έχει τονίσει ρητά την υπεροχή των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προέτρεψε την ελληνική κυβέρνηση να παραμείνει αναλογική όσον αφορά τα μέτρα λιτότητας. Συνέστησε, ιδιαίτερα τον σεβασμό των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε τροφή, νερό και στέγαση (όλα το άρθρο 11 Κοινωνικό Σύμφωνο των Ηνωμένων Εθνών) και σε δίκαιους και ισότιμους όρους (άρθρο 7 Κοινωνικό Σύμφωνο του ΟΗΕ). Θεωρούσε ιδιαίτερα επηρεασμένο από τις τότε ιδιωτικοποιήσεις και περικοπές δαπανών φτωχούς, ηλικιωμένους, άνεργους και ανάπηρους ανθρώπους.
Και αυτά τα κρίσιμα λόγια έστω και ευθέως εν όψει της ειδικής οργάνωσης του ΟΗΕ ΔΝΤ δημοσιεύτηκαν σε μια εποχή που ο κ. Λούμινα δεν μπορούσε να γνωρίζει πόσο βαθιά θα δεχόταν επίθεση το ελληνικό σύστημα υγείας από τις συνθήκες του Φεβρουαρίου του 2012.
Η μελέτη ορίζει το όριο της φτώχειας για το έτος 2009 σύμφωνα με τα απαιτούμενα οικονομικά μέσα για τους τομείς διαμονής, διατροφής, ένδυσης και μεταφοράς, διαφοροποιημένα για νοικοκυριά με ένα έως πέντε άτομα και διαφοροποιημένα σε ενοικιαστές και σε άτομα που πρέπει μόνο να πληρώνουν τα πρόσθετα έξοδα για τη διαμονή τους. Με αυτόν τον τρόπο, η μελέτη καταλήγει στα ακόλουθα κόστη διαβίωσης για το έτος 2009 (σελίδα 27):
Πρόσωπα | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
Όριο φτώχειας με ενοίκιο (σε €) | 809,38 | 1186,37 | 1495,37 | 1820,33 | 2189,24 |
Όριο φτώχειας χωρίς ενοίκιο (σε €) | 518,38 | 803,37 | 1022,73 | 1252,33 | 1517,24 |
Όποιος έχει λιγότερα από αυτά τα ποσά στη διάθεσή του στην Ελλάδα, έχει πολύ λίγα είτε για διαμονή, είτε για φαγητό, είτε για ένδυση, είτε για μεταφορά. Όσο πιο βαθιά είναι το εισόδημα κάτω από αυτούς τους αριθμούς, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα τα αντίστοιχα άτομα να λιμοκτονούν.
Η μελέτη ολοκληρώθηκε το 2011 για το 2009. Η δημιουργία της ανθρωπιστικής καταστροφής στον ελληνικό τομέα υγείας προκλήθηκε και προκαλείται, όπως φαίνεται στα μέρη ΙΙΙ.1 και ΙΙΙ.2 της παρούσας επιστολής, ιδιαίτερα από τις συνθήκες της Τρόικα από τον Φεβρουάριο του 2012. Για τον καθορισμό του ελάχιστου εισοδήματος διαβίωσης στην Ελλάδα σήμερα, θα ήταν επίσης απαραίτητο να προστεθούν στους αριθμούς πάνω από τις μέσες αμοιβές μετριασμού ή δαπάνες που βαρύνουν πλήρως οι ασθενείς, είτε αφορούν όλους τους Έλληνες ασθενείς είτε σχετίζονται με την κατάσταση της υγείας των φτωχότερων ομάδων του πληθυσμού ή για να διαφοροποιηθούν οι αριθμοί που θα προστεθούν περισσότερο σε συγκεκριμένες ακριβές, αλλά όχι σπάνιες, ασθένειες (όπως π.χ. καρκίνος, καρδιοπάθειες, διαβήτης ή νεφρικές παθήσεις).
Όσον αφορά τις ακριβές ασθένειες που εμφανίζονται, η πείνα πιθανώς υπάρχει και για άτομα με εισόδημα πάνω από το απόλυτο όριο της φτώχειας.
Και το όριο της φτώχειας σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ είναι ήδη πολύ χαμηλά. Επειδή μια πιο ακριβής ματιά στον πίνακα 2 της προαναφερθείσας ελληνικής μελέτης του Μαΐου 2011 δείχνει ότι ένα άτομο – νοικοκυριό χρειάζεται ήδη το 2009 για διαμονή (ενοίκιο και πρόσθετα έξοδα) και φαγητό μαζί (431, 69 € + 101, 13 € =) 542,82 €, ώστε με το όριο της φτώχειας σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ να μην μένει σχεδόν τίποτα για ρούχα και μεταφορές.
Από αυτά το 20,1 %, σύμφωνα με τον Φαντή, η διατροφή του 21,6 % (έτσι σχετίζεται ο συνολικός πληθυσμός 4,34 %) στερείται ζωικής πρωτεΐνης.
Επιπλέον, σύμφωνα με τον Φαντή, 400.000 ελληνικές οικογένειες είναι χωρίς εισόδημα από εργασία.
Παρόλο που δεν γνωρίζω τον ακριβή αριθμό των ανθρώπων που λιμοκτονούν στην Ελλάδα, οι αριθμοί που εξηγήθηκαν παραπάνω δείχνουν ξεκάθαρα, ότι σε μεγάλη κλίμακα και συστηματικά, γίνεται αποδεκτό ότι εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα απειλούνται με πείνα.
III.5 Δραστικές περικοπές στην Πορτογαλία και την Ισπανία και πείνα στην Ισπανία
Στην Ισπανία, υπάρχει ήδη μια ανθρωπιστική καταστροφή στον τομέα της διατροφής λόγω των μέτρων λιτότητας. Η Ισπανία και η Πορτογαλία προχωρούν σε μεγάλα βήματα προς μια ανθρωπιστική καταστροφή στον τομέα της υγείας. Αυτό δείχνει ότι η παραβίαση των κοινωνικών καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσον αφορά τα μέτρα λιτότητας για την απόκτηση των μέσων για τις τράπεζες, μπορεί να οδηγήσει σε ανθρωπιστικές καταστροφές. μέσα σε λίγα χρόνια ή και μόνο μήνες, σχετικά με τα οποία ερωτήματα σχετικά με την τέχνη. 7 παρ. 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό προκύπτει.
Τελευταία μετά την ψήφιση του άρθ. 136 Abs. 3 AEUV, απειλούν τα μέτρα λιτότητας σε όλα τα κράτη της ευρωζώνης, τα οποία παρεμβαίνουν συστηματικά τόσο βαθιά, ιδίως στο ανθρώπινο δικαίωμα στον, για τον εκάστοτε άνθρωπο, υψηλότερο δυνατό βαθμό υγείας (άρθρο 12 Κοινωνικό Σύμφωνο του ΟΗΕ), αλλά και στο το καθολικό ανθρώπινο δικαίωμα στην τροφή (άρθρο 11 Κοινωνικό Σύμφωνο του ΟΗΕ), ότι σε όλα αυτά τα κράτη συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σύμφωνα με το άρθρο. 7 παρ 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό είναι απειλητικό (βλ. μέρος IV. της παρούσας επιστολής).
Αυτό δείχνει η επίθεση στο σύστημα υγείας της Πορτογαλίας, όπου σύμφωνα με το άρθρο της taz «ein Monatslohn für den Staat» της 17.10.2012 με 19,5% σχεδιάζονται οι μεγαλύτερες περικοπές στον τομέα της υγείας. Μέσα σε λίγους μήνες, εάν εφαρμόζονταν τέτοιες δραστικές περικοπές, θα μπορούσαν να προκύψουν και στην Πορτογαλία ερωτήματα σχετικά με το Ρωμαϊκό Καταστατικό.
http://www.taz.de/1/archiv/print-archiv/printarchiv/digi-artikel/? resort=wu&dig=2012%2F10%2F17%2Fa0078&cHash=7f2d249bc2f961c58e314a22d0d1791
Επιπλέον, φίλοι μου από την επαρχία Alentejo μας είπαν ότι το νοσοκομείο που είναι υπεύθυνο για την περιοχή μπορεί να κάνει πια μόνο μια παροχή έκτακτης ανάγκης και ότι ήδη σήμερα πρέπει να οδηγήσετε από εκεί με σπασμένο κόκκαλο ή μετά από καρδιακή προσβολή περισσότερο από 250 χιλιόμετρα, αν χρειάζεστε κάτι παραπάνω από επείγουσα θεραπεία. Η κατάσταση στην Πορτογαλία είναι ήδη σήμερα πολύ χειρότερη, από ό,τι ήταν ορατή από το αρχικό μνημόνιο κατανόησης του 2011.
Σύμφωνα με το άρθρο της Taz «Spanien spart sich seinen Sozialstaat» της 25.10.2012, τώρα και στην Ισπανία, τουλάχιστον το 22,6 % από τα φορολογικά έσοδα για το σύστημα υγείας θα διαρρεύσει. http://www.taz.de/1/archiv/digitaz/artikel? ressort=au&dig=2012%2F10%2F25%2Fa0045&cHash=446287ecd7fa9eba54bf3bea93e63877
III.6 περαιτέρω καταστροφή του τομέα της υγείας στη Ρουμανία
Η Ρουμανία είναι ένα από τα κράτη που έχουν λάβει, βάσει του κανονισμού (EG) 332/2002 της ΕΕ, έκτακτο δάνειο με αυστηρούς όρους. Ο κανονισμός αυτός είναι παρόμοιος με τον EFSM του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού μηχανισμού, αλλά για κράτη μέλη της ΕΕ εκτός ευρωζώνης.
Στη Ρουμανία, όχι μόνο ζητήθηκε και εσπευσμένα η μείωση των συντάξεων κατά 15% από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο, αλλά και τον περιορισμό των τελών για τα ασθενοφόρα ιατρική προμήθεια, παρόλο που στη Ρουμανία ήδη ενώπιον του ΔΝΤ (αντίστοιχα της Τρόικας) για διαμονή στο νοσοκομείο τα πάντα, από φάρμακα μέχρι υλικό έπρεπε να πληρωθούν από τους ίδιους τους ασθενείς, και η ασφάλιση υγείας έχει πληρώσει σχεδόν μόνο τη δουλειά του γιατρού, και παρόλο που η υγιεινή στο νοσοκομείο είναι τόσο κακή, που πολλοί ασθενείς μολύνονται εκεί με φυματίωση. Τώρα ακόμη και η περιπατητική υγειονομική περίθαλψη θα αφαιρεθεί από τους φτωχούς. 150 με 200 από τα 435 νοσοκομεία της Ρουμανίας πρόκειται να κλείσουν και τα υπόλοιπα θα μεταφερθούν στους δήμους της Ρουμανίας, τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται επίσης κοντά σε χρεοκοπία. Μεταξύ 9.300 και 10.
Οι αναφερόμενοι αριθμοί είναι του έτους 2010, όπως αποδεικνύουν οι παρακάτω σύνδεσμοι:
http://www.wsws.org/de/2010/jun2010/ruma-j09-shtml http://www.wsws.org/de/2010/apr2010/ruma-a5.shtml http://www.wsws.ord/de/2010/jun2010/ruma-j18.shtml
Επίσης το taz επιβεβαιώνει ότι από το 2010 υπήρξαν, και εξακολουθούν να υπάρχουν, δραστικές περικοπές στο ρουμανικό σύστημα υγείας λόγω των συνθηκών της Τρόικας. Σύμφωνα με το άρθρο «Gott sei Dank nicht mehr in die Klinik» της 17.01.2012, η «παροχή υγείας στη φτωχότερη χώρα της ΕΕ» καταρρέει «κομμάτι για κομμάτι». Οι δαπάνες για την υγεία είναι με 3,5% έως 4% του ΑΕΠ μόνο στο μισό του μέσου όρου της ΕΕ. 40.000 γιατροί αγνοούνται στη χώρα, δέκα χιλιάδες γιατροί και άνδρες νοσηλευτές έχουν μεταναστεύσει. Σε ορισμένες αγροτικές περιοχές υπάρχει «μετά βίας προσφορά υγείας, σε ορισμένες μικρές πόλεις είναι πολύ περιορισμένη».
Ο τομέας της υγείας της Ρουμανίας έχει ήδη υποστεί σοβαρές ζημιές από το ΔΝΤ τη δεκαετία του 1990 (μέρος V.2 αυτής της επιστολής).
IV. απόδειξη της συστηματικής φύσης της επίθεσης μέσω της «μικρής αλλαγής συνθήκης» (άρθρο 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ)
IV.1 διασφάλιση του χρηματοπιστωτικού τομέα ως πραγματική αιτία της υπερβολικής αυστηρότητας
Μια νέα τέχνη. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ πρόκειται να ενσωματωθεί στο πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ, η διατύπωση του οποίου έχει ως εξής:
Αυτό, ωστόσο, δεν στοχεύει πραγματικά στη σταθερότητα του κοινού νομίσματος, ούτε στην εσωτερική σταθερότητα, ούτε στη σταθερότητα της συναλλαγματικής ισοτιμίας, ούτε στο να βάλει ξανά τα δημόσια οικονομικά στα πόδια τους, αλλά μόνο στο «οικονομικό σταθερότητα".
Κάντε κλικ για πρόσβαση στο 118578.pdf
-όχι. 11 των συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 23./24.06.2011, σύμφωνα με τα οποία οι Πρωθυπουργοί θέλουν να κάνουν τα πάντα για τη «χρηματοπιστωτική σταθερότητα» http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs /pressdata/en/ec/123075.pdf
Τα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής της 24./25.03.2011 αποδεικνύουν τον ορισμό της «χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» ως σταθερότητας του χρηματοπιστωτικού τομέα, δηλαδή ιδιαίτερα των τραπεζών. http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ec/120296.pdf
Μέσω της τέχνης. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ, θέλει κανείς να δημιουργεί πάντα νέους μηχανισμούς για τη διασφάλιση των τραπεζών, από τους οποίους μέχρι τώρα είναι γνωστές ιδιαίτερα δύο ομάδες μηχανισμών, δηλαδή αυτοί του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού μηχανισμού («Greece support», EFSM, EFSF και ESM) και εκείνοι για η ενεργοποίηση της Επιτροπής της ΕΕ ως «οικονομικής κυβέρνησης της ΕΕ» (σφιχτοποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, Διαδικασία Ανισορροπίας και Δημοσιονομική Εποπτεία).
Στον ευρωπαϊκό χρηματοοικονομικό μηχανισμό, οι όροι συντάσσονται πάντα από την «Τρόικα», που αποτελείται από την Επιτροπή της ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, υπό την ηγεσία της Επιτροπής της ΕΕ, και αποφασίζονται από τους υπουργούς Οικονομικών αντίστοιχα από τους μόνιμους γραμματείς τους (στο EFSF ) ή (ως δυνατότητα στον ESM) από διευθυντές, που επιλέγονται από τους υπουργούς Οικονομικών. Στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και του Μηχανισμού Ανισορροπίας καθώς και σε μέρος της Δημοσιονομικής Εποπτείας, οι όροι συντάσσονται από την Επιτροπή της ΕΕ και αποφασίζονται από το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ. Στο πλαίσιο ενός μέρους της δημοσιονομικής εποπτείας, η ίδια η Επιτροπή της ΕΕ αποφασίζει για τους όρους. Και ο ESM απαγορεύει μέσω ρητρών συλλογικής δράσης κάθε κρατική χρεοκοπία που διαχειρίζεται κυριαρχικά, προκειμένου να αναγκάσει τις χώρες της ευρωζώνης, όταν είναι χρεοκοπημένες,
Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί του «ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού μηχανισμού» στοχεύουν στη χορήγηση δανείων σε κράτη της ευρωζώνης με προβλήματα ρευστότητας, προκειμένου να μπορέσουν να πληρώσουν τους μέχρι τότε πιστωτές τους ή (μόνο με τον EFSF και τον ESM) να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες και οι χώρες να «αυστηρές» συνθήκες σε βάρος των κατοίκων τους. Η αυστηροποίηση του Συμφώνου Ανάπτυξης και Σταθερότητας στοχεύει σε αυστηρούς όρους για τα κράτη με υπερβολικά υψηλό έλλειμμα ή πολύ υψηλό χρέος, τη Διαδικασία Ανισορροπίας σε αυστηρές παρεμβάσεις της Επιτροπής της ΕΕ σε οποιαδήποτε ζητήματα μισθολογικών, οικονομικών ή οικονομικής πολιτικής των κρατών μελών, και την Οικονομική Εποπτεία σε τυχόν παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στα σχέδια προϋπολογισμών των κυβερνήσεων των κρατών μελών.
Πιστεύω μάλλον ότι για το ζήτημα της ενοχής ενώπιον του ΔΠΔ για τα δεινά που προκλήθηκαν σε βάρος των Ελλήνων, θα μπορούσε να έχει μεγάλη σημασία ποιος επινόησε αυτήν την εξαπάτηση.
IV.2 η υποχρέωση για την «αυστηρότητα» ως σύστημα απανθρωπιάς
Όλες οι οικονομικές ενισχύσεις στο πλαίσιο μηχανισμών που συνδέονται με το άρθ. 136 παρ. 3 δευτ. 1 ΣΛΕΕ για την προστασία της «χρηματοπιστωτικής σταθερότητας» του χρηματοπιστωτικού τομέα θα συνδεόταν, σύμφωνα με το άρθρο. 136 παρ. 3 δευτ. 2 ΣΛΕΕ, σε «αυστηρούς» όρους.
Η «αυστηρότητα» των προϋποθέσεων είναι για όλους αυτούς τους μηχανισμούς που σχεδιάζονται όπως στην «πρακτική» του ΔΝΤ (Συμβούλιο Ecofin (Υπουργοί Οικονομίας και Οικονομικών στο Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ) της 10.05.2010) αντίστοιχα «πολύ αυστηρή» σύμφωνα με όχι. 49 της έκθεσης της «task force» της 21.10.2010. Η «task force» περιελάμβανε τους ομοσπονδιακούς υπουργούς Οικονομικών όλων των κρατών μελών της ΕΕ καθώς και τον Επίτροπο της ΕΕ Olli Rehn, τον τότε σεφ της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet, τον πρόεδρο του Eurogroup Jean Claude Juncker και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Herman Van. Rompuy, ο οποίος ταυτόχρονα ηγήθηκε της task force.
συμπεράσματα των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών (Ecofin) στο Συμβούλιο Υπουργών της 10.05.2010 (αριθμός αρχείου SN 2564/1/10 ) http://www.bundesregierung.de/Content/DE/__Anlagen/2010/20100510beschluessemine ,property=publicationFile.pdf
συστάσεις της «task force» της 21.10.2010
http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ec/117326.pdf
Ο ESM, πέραν αυτού, υποχρεούται από το άρθ. 3 Συνθήκη ESM, για να τεθούν «αυστηροί» όροι.
http://www.eurozone.europa.eu/media/582866/02-tesm2/de12.pdf
Η οικονομική κυβέρνηση υποχρεούται με την υπ’ αριθ. 3 σε σχέση με το άρθ. 6 του κανονισμού ΕΕ 2011/385 (COD), για την επιβολή «αυστηρών» όρων (βλ. επίσης μέρος IV.3 της παρούσας επιστολής) http://ec.europa.eu/europa2020/pdf/proposal_strength_eco_en.pdf
Επιπλέον, όλοι οι όροι εντός του EFSF είναι, σύμφωνα με το προοίμιο της Συνθήκης Πλαισίου EFSF, σχεδιασμένοι τόσο αυστηροί όσο και για την Ελλάδα:
βλέπε Συνθήκη Πλαίσιο EFSF της 07.06.2010
http://www.bundesfinanzministerium.de/nn_1270/DE/Wirtschaft__und__Verwaltung/Europa/20100609- Schutzschirm-Euro-Anlage__1,templateId=raw,property=publicationFile.pdf
το 2011 συνήψε την τροποποιημένη Συνθήκη Πλαίσιο EFSF (σχέδιο της 26.08.2011)
Κάντε κλικ για πρόσβαση στο 110902_EFSF_Framework_Contract_Anpassung.pdf
Η «πρακτική» του ΔΝΤ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το περιεχόμενο του καταστατικού του ΔΝΤ. Στο καταστατικό του ΔΝΤ δεν υπάρχει καμία απολύτως υποχρέωση απανθρωπιάς. Ωστόσο, μέσω μιας υπερβολικής ασυλίας έναντι του νόμου περί ποινικών κυρώσεων και της ευθύνης, καθώς και μέσω υπερβολικών πληρωμών, τα πρότυπα ηθικής και θεώρησης του κόσμου, στο πλαίσιο του ΔΝΤ, μεταβάλλονται κατά κάποιο τρόπο, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνθήκες του ΔΝΤ χωρίς κανένα σεβασμό. στα βασικά δικαιώματα και στα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων των χρεωστών χωρών.
Η έναρξη έρευνας από το ΔΠΔ είναι απαραίτητη και για να τεθεί έγκαιρα ένα κρίσιμο σημάδι, προκειμένου να αποτραπεί η περιχαράκωση της συστηματικής απανθρωπιάς στην τάξη του πρωτογενούς δικαίου της ΕΕ μέσω του άρθρ. 136 παρ. 3 δευτ. 2 ΣΛΕΕ, γιατί αυτό θα έθετε αυτή την αυστηρότητα, από την οπτική γωνία της ΕΕ, έναντι οποιουδήποτε νόμου των Ηνωμένων Εθνών!
IV.3 η δημοσιονομική εποπτεία και η εργαλειοποίηση των κονδυλίων της ΕΕ
Ο κανονισμός της ΕΕ 2011/385 (COD) μαζί με τον κανονισμό της ΕΕ 2011/0386 (COD) σχεδιάζεται ως η νομική βάση του παράγωγου δικαίου της ΕΕ για τη δημοσιονομική εποπτεία των κρατών της ευρωζώνης από την Επιτροπή της ΕΕ. Θα το βρείτε στον σύνδεσμο: http://ec.europa.eu/europa2020/pdf/proposal_strength_eco_en.pdf
Μέσω της θεώρησης 3 και του άρθρου. 6 του κανονισμού ΕΕ 2011/385 (COD), η Επιτροπή της ΕΕ θα μπορούσε να επιβάλει σε κάθε χώρα της ευρωζώνης, η οποία λαμβάνει οικονομική στήριξη από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη, από το ΔΝΤ, το EFSF ή τον ESM, πρόσθετους «αυστηρούς» όρους. , ενώ αυτές που βρέθηκαν κυρίως συνίστανται σε αυστηρότερες εκδοχές των ήδη υφιστάμενων συνθηκών από τη διαδικασία ελλείμματος (του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης) και της Διαδικασίας Ανισορροπίας.
Εάν δεν πληρούνται αυτοί οι αυστηρότεροι όροι, καθώς θα χρησιμοποιηθούν πρόσθετες κυρώσεις προς την εκάστοτε χώρα, η περικοπή των κονδυλίων της ΕΕ (ονομάζονται στο αντάλλαγμα αρ. 7) γεωργικά ταμεία ELER (ειδικά για εκτατική και οικολογική γεωργία), κοινωνικά ταμεία ΕΕ, Ε.Ε. τα ταμεία αλιείας, τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ (για τις αγροτικές περιοχές) και τα ταμεία συνοχής της ΕΕ (για τις φτωχές περιφέρειες).
Ο κανονισμός της ΕΕ 2011/0386 (COD) δίνει τη δυνατότητα, μέσω των άρθρων 5, 6 και 9 του, στην Επιτροπή της ΕΕ να παρεμβαίνει σε τυχόν σχέδια προϋπολογισμών των χωρών της ευρωζώνης. http://ec.europa.eu/europa2020/pdf/proposal_monito_assess_en.pdf
Τα εθνικά και περιφερειακά κοινοβούλια των κρατών της ευρωζώνης θα μπορούσαν ακόμα να αποφασίσουν για τους προϋπολογισμούς τους, αλλά η μη συμμόρφωση με τις «απόψεις» (άρθρο 6) της Επιτροπής από τα κράτη μέλη θα τους έπαιρνε αυτόματα (άρθρο 9 ) στη διαδικασία ελλείμματος του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ακόμη και αν το έλλειμμά τους και τα χρέη τους δεν είναι υπερβολικά, ή ακόμη και αν μειώσουν τα χρέη τους.
Μέσω της τέχνης. 21 του κανονισμού ΕΕ 2011/0276 (COD), η περικοπή των ίδιων κονδυλίων της ΕΕ όπως μέσω του κανονισμού ΕΕ 2011/385 (COD) σχεδιάζεται για την περίπτωση μη συμμόρφωσης με όρους. Η διαφορά είναι ότι σύμφωνα με το άρθ. 21 παρ. 1 Ο κανονισμός ΕΕ 2011/0276 (COD) θα προέβλεπε την εργαλειοποίηση για την εκπλήρωση των προϋποθέσεων του (σημ. β) της διαδικασίας ελλείμματος του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, του (λιθ. γ) της Διαδικασίας Ανισορροπίας, του (σημ. d i .) ο EFSM, του (lit. d ii.) του χρηματοπιστωτικού μηχανισμού για τα κράτη μέλη της ΕΕ χωρίς το ευρώ (όπως π.χ. Ρουμανία) (κανονισμός (EG) Nr. 332/2002) και του (lit. d iii.) του ESM. http://ec.europa.eu/edf/BlobServlet?docId=233&langId=en
Ο συνδυασμός οποιωνδήποτε παρεμβάσεων στα σχέδια προϋπολογισμών και της εργαλειοποίησης των κατονομαζόμενων κονδυλίων της ΕΕ θα καθιστούσε ιδιαίτερα τις φτωχότερες περιφέρειες, την οικογενειακή γεωργία και την οικολογική γεωργία, ακόμη και την επισιτιστική βοήθεια μέσω του κοινωνικού ταμείου της ΕΕ, να εξαρτηθούν από το έλεος των Επιτροπή. Η δυνατότητα υγιεινής, αντίστοιχα, δωρεάν εταιρικής διατροφής στα κράτη της ευρωζώνης θα γινόταν πολιτική λίρα της Κομισιόν – και αυτή σε συνδυασμό με μια αυστηρότητα σύμφωνα με την «πρακτική» του ΔΝΤ (άρθρ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ, μέρος IV.2 της παρούσας επιστολής).
Σε περίπτωση μη τήρησης των προϋποθέσεων, οι αγροτικές επιχειρήσεις θα καταστρέφονταν και η επισιτιστική βοήθεια θα μειωνόταν ή θα τερματιζόταν, ως αποτέλεσμα των περικοπών στα προαναφερθέντα κονδύλια της ΕΕ. Και τα δύο θα αύξαναν τον αριθμό των ανθρώπων που λιμοκτονούν στην ευρωζώνη και θα συνέβαλαν σε περαιτέρω περιπτώσεις τέχνης. 7 παρ. 1 λιτ. k Roman Statuten. Επίσης αυτό δείχνει τη συστηματική επίθεση και το μεγάλο εύρος.
IV.4 Η πολιτική εξουσία εν μέρει στα χέρια των ιδιωτών πιστωτών μέσω της κρατικής διαδικασίας αφερεγγυότητας του ESM
Ο ESM είναι ο πιο δύσκολος από τους μηχανισμούς που συνδέονται με την τέχνη. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ. Η ακόμη και σε σύγκριση με το ΔΝΤ ισχυρότερη ασυλία του ESM πιθανότατα θα σπάσει μόνο από το άρθ. 27 Ρωμαϊκό Καταστατικό ή με συνταγματικές αποφάσεις που θα έρθουν. Ο ESM σχεδιάζεται ως ένας ανεξάρτητος διεθνής οργανισμός με, αρχικά, μια τάξη απλού διεθνούς δικαίου, άρα κάτω από το «ius cogens», κάτω από το δίκαιο της ΕΕ και κάτω από κάθε εθνικό σύνταγμα. Ωστόσο, προγραμματίζεται μεταγενέστερη ανύψωση της Συνθήκης ESM στην τάξη του πρωτογενούς δικαίου της ΕΕ σύμφωνα με τον πρόλογο και τον επίλογο της δήλωσης στη σύνοδο κορυφής του ευρώ της 09.12.2011.
σύνδεσμος: http://ralpherns.files.wordpress.com/2011/12/documento_cumbre_bruselas_9d_2011.pdf Επιπλέον στην υποχρέωση αυστηρότητας σύμφωνα με την «πρακτική» του ΔΝΤ, άρθ. 12 παρ. 3 ESM
Μέσω της τέχνης. 136 παρ. 3 Η ΣΛΕΕ και ο ESM, πρόκειται να νομιμοποιηθεί σε ολόκληρη την ευρωζώνη μια αντι-ανθρώπινα δικαιώματα, μερική και ριζική εκπροσώπηση των τραπεζικών συμφερόντων, χωρίς κανένα σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα του πληθυσμού, που υπάρχει με το ΔΝΤ τουλάχιστον από την δεκαετία του 1980, και η οποία ονομάζεται «Πρωτοβουλία της Βιέννης» (βλ. επίσης μέρος V.4 αυτής της επιστολής).
IV.5 πώς άρθ. 136 παρ. 3 Η ΣΛΕΕ απειλεί να εκδιώξει τον παγκόσμιο νόμο
Ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι, σύμφωνα με το δικό του άρθρο. 103, η υψηλότερη διεθνής συνθήκη. Επειδή ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, ταυτόχρονα υποχρεώνει τον σεβασμό της κυριαρχίας των κρατών (άρθρο 2 παρ. 1 Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών), ο ίδιος ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, κατά συνέπεια, τοποθετείται ακριβώς κάτω από τα εθνικά συντάγματα των κρατών μελών του ΟΗΕ. , αλλά πάνω από οποιεσδήποτε άλλες διεθνείς συνθήκες.
Επίσης η απαγόρευση των εγκληματικών πράξεων, που περιλαμβάνονται στο Ρωμαϊκό Καταστατικό, πρέπει να είναι «ius cogens», διότι πριν από το Ρωμαϊκό Καταστατικό υπήρξε ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ του 1946, αλλά δεν υπήρχε προηγουμένως μια κυρωμένη διεθνής συνθήκη. το Ρωμαϊκό Καταστατικό. Τα ad hoc δικαστήρια στη Νυρεμβούργο, στην Ιαπωνία, στη Ρουάντα και στη Γιουγκοσλαβία μπορούν, ενόψει της απαγόρευσης που απορρέει από τα ανθρώπινα δικαιώματα (άρθρο 11 παρ. 2 UDHR) της αναδρομικής ποινής, είχαν μόνο έγκυρη νομική βάση εντός του « ius cogens».
Κατά τη νομική μου άποψη, και το ίδιο το Ρωμαϊκό Καταστατικό είναι «ius cogens», διότι τέτοιες συνταγές για την παραβίαση ακόμη και της ασυλίας άλλων διεθνών οργανισμών (άρθρο 27 Ρωμαϊκό Καταστατικό) είναι ένα σαφές επιχείρημα για το «ius cogens». ".
Η ΣΕΕ και η ΣΛΕΕ και τα πρωτόκολλα και τα παραρτήματα αυτών των δύο Συνθηκών αποτελούν το πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ. Το πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ έχει, από τη δική του σκοπιά, μια κατάταξη πάνω από τα εθνικά συντάγματα των κρατών μελών (άρθρο 1 ΣΕΕ, άρθρο 51 ΣΕΕ, δήλωση αρ. 17 στα παραρτήματα της ΣΛΕΕ και της ΣΕΕ). Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την τάξη του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και με τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, διότι και το δίκαιο της ΕΕ είναι διεθνές δίκαιο.
Τα συνταγματικά δικαστήρια αντιδρούν, ανάλογα με τη συνταγματική τους κατάσταση, διαφορετικά στη βαθμολογική διεκδίκηση του ενωσιακού δικαίου. Σύμφωνα με τη συνεχή δικαιοδοσία του πολωνικού συνταγματικού δικαστηρίου, το πολωνικό σύνταγμα είναι ο ανώτατος νόμος στην Πολωνία και επομένως υπερβαίνει το δίκαιο της ΕΕ (βλ. π.χ. απόφαση της 16.11.2011). Το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο θεωρεί από την απόφαση της Λισαβόνας της 30.06.2009 τη συνταγματική ταυτότητα (ιδιαίτερα τα βασικά δικαιώματα και τις αρχές της δομής, αλλά και την αρχή της ειρήνης των στόχων του κράτους (άρθρο 1 παρ. 2
Ο βασικός νόμος, βλ. πρόλογος της παρούσας επιστολής) και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (άρθρο 23 Βασικός νόμος)) ως υπεράνω του δικαίου της ΕΕ (βασική αρχή 4 και αρ. 216+217 απόφαση Λισαβόνας), αλλά επιτρέπει στο πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ μια κατάταξη πάνω από υπόλοιπο του γερμανικού βασικού νόμου (αρ. 240) – εκτός από την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας της ΕΕ (αρ. 255 + 342), η οποία έχει την τάξη μόνο του κανονικού διεθνούς δικαίου. Σύμφωνα με τη βασική αρχή 3 της απόφασης της Λισαβόνας, η εφαρμογή του δικαίου της ΕΕ πρέπει να αφήσει αρκετό χώρο για τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο δεν έχει διευκρινίσει, εάν αφορά το παράγωγο δίκαιο της ΕΕ (κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ, κανονισμοί ΕΕ, κ.λπ.) ή τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα ως υψηλόβαθμα.
Το δίκαιο της ΕΕ, αν και η υψηλή βαθμίδα που διεκδικεί για τον εαυτό του, ΔΕΝ ανήκει στο «ius cogens», γιατί αυτή η κατηγορία λαμβάνεται υπόψη μόνο για το δίκαιο, το οποίο είναι τουλάχιστον σχεδόν παγκοσμίως έγκυρο.
Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι οι αξιώσεις κατάταξης του δικαίου της ΕΕ και των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανταγωνίζονται μεταξύ τους και ότι πολλά κράτη μέλη της ΕΕ θεωρούν το πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ (εκτός από την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας ΚΕΠΠΑ). αλλά όχι απαραίτητα το παράγωγο δίκαιο της ΕΕ, ως υπεράνω των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αν τώρα τέχνη. 136 παρ. 3 Η ΣΛΕΕ τέθηκε, λοιπόν, σε ισχύ, τουλάχιστον από την άποψη του δικαίου της ΕΕ και των περισσότερων κρατών μελών της ΕΕ, η συστηματική υποχρέωση για πάντα νέους μηχανισμούς για τη «χρηματοπιστωτική σταθερότητα» με αυστηρότητα, που αγνοεί τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα και φθάνει στην τέχνη. 7 παρ. 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό, θα βρισκόταν πάνω από τα παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα και επίσης πάνω από το ρωμαϊκό καταστατικό.
Αυτό σημαίνει ότι λόγω της τέχνης. 136 παρ. 3 Η AEUV, τα ανθρώπινα δικαιώματα και επίσης το Ρωμαϊκό Καταστατικό θα εφαρμόζονται πλέον συστηματικά μόνο στις χώρες της ευρωζώνης, καθώς είναι συμβατά με τους όρους της Τρόικας, η αυστηρότητα της οποίας θα έφτανε, λόγω της υποχρέωσης για «πρακτική» το ΔΝΤ, στο άρθ. 7 παρ. 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό.
Έτσι, στην απόφαση C-203/03, το ΔΕΚ ανάγκασε την Αυστρία να τερματίσει τη συμμετοχή της σε μια σύμβαση της ΔΟΕ με την τάξη του κανονικού διεθνούς δικαίου, επειδή αυτή η σύμβαση συγκρούστηκε με το παράγωγο δίκαιο της ΕΕ, παρόλο που το τότε άρθρο. Το 226 ΣΕΚ (σήμερα άρθρο 351 ΣΛΕΕ) αποτελεί νομική βάση για την υποχρέωση καταγγελίας διεθνών συνθηκών μόνο σε περιπτώσεις σύγκρουσης με το πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ. Σύνδεσμος: http://curia.europa.eu/juris/showPdf.jsf;jsessionid=9ea7d2dc30db92332c9a56434bba8c9fbf45957d246 3.e34KaxiLc3qMb40Rch0Saxu?Kb text=&docid=49900&pageIndex=0&doclang=EN&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=553937
Μετά τη θέσπιση του άρθρ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ, άρθ. 351 ΣΛΕΕ θα είχε ως αποτέλεσμα ότι οι χώρες της ευρωζώνης θα ήταν υποχρεωμένες, από τη σκοπιά του δικαίου της ΕΕ, να χαλαρώσουν τις υποχρεώσεις τους έναντι των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Ρωμαϊκού Καταστατικού του ΔΠΔ με τρόπο που θα βεβαιωθείτε ότι δεν θα μπορούσαν να εμποδίσουν πάντα νέους μηχανισμούς που συνδέονται με την τέχνη. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ, οι οποίες έχουν αυστηρότητα σύμφωνα με την «πρακτική» του ΔΝΤ και αγνοούν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό πιθανότατα θα σήμαινε ότι οι χώρες θα ήταν υποχρεωμένες, να προσθέσουν μια επιφύλαξη στις οικουμενικές συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα που επικυρώθηκαν από τις αντίστοιχες χώρες, στην UDHR, και στο Ρωμαϊκό Καταστατικό, κατά τον τρόπο, ότι τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα και η Ο καθολικός νόμος περί κυρώσεων δεν θα εφαρμόζεται πλέον στο αντίστοιχο κράτος, στο βαθμό που οι συνθήκες μηχανισμών που συνδέονται με το άρθ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ.
Στην Ελλάδα, ήδη σήμερα τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα στην υγεία (άρθρο 12 Κοινωνικό Σύμφωνο των Ηνωμένων Εθνών) και στα τρόφιμα (άρθρο 11 Κοινωνικό Σύμφωνο του ΟΗΕ) παραβιάζονται από τις συνθήκες της Τρόικα σε τέτοιο βαθμό και τόσο συστηματικά, που προφανώς υπάρχει μια περίπτωση της τέχνης. 7 παρ. 1 λιτ. ια Ρωμαϊκό Καταστατικό, αλλά μέσω του άρθ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ τα καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα θα παραμερίζονταν.
IV.6 πώς το άρθ. 136 παρ. 3 Η ΣΛΕΕ θα έριχνε το τσεκούρι στην ίδια την ΕΕ
Αυτό δείχνει, ότι η τέχνη. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ, που θα περιχαράκωσε την απανθρωπιά που συμβαίνει στην Ελλάδα, στο πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ, και που αποδεικνύει τη συστηματική φύση αυτής της σκληρότητας, απειλεί τη νόμιμη ύπαρξη της ΣΛΕΕ και συνεπώς απειλεί τη νόμιμη ύπαρξη της ΕΕ.
Δεν πρόκειται καθόλου για αρχική σύγκρουση μεταξύ ΕΕ και ΟΗΕ, αλλά «εχθρική εξαγορά», όπως θα την ονόμαζε κανείς στο χρηματιστήριο, της ΕΕ για την εξασφάλιση και τον πλουτισμό των τραπεζών, για την οποία μάλιστα γίνεται διακινδύνευε να καταστεί άκυρη η ίδια η νομική βάση της ύπαρξης της ΕΕ.
V. παραδείγματα για την αυστηρότητα της «πρακτικής» του ΔΝΤ, φτάνοντας στο άρθ. 7 παρ. 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό
Αυτό το μέρος χρησιμεύει για να αποδειχθεί περαιτέρω, ποια είναι η αυστηρότητα σύμφωνα με την «πρακτική» του ΔΝΤ, και ότι για την περίπτωση μη δράσης του ΔΠΔ ενόψει των ύποπτων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στην Ελλάδα σύμφωνα με το άρθρ. 7 παρ. 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό, μπορεί κανείς να προβλέψει συγκρίσιμες συστηματικές υπερβολικά βαθιές παρεμβάσεις σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης λόγω του άρθρ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ.
Σύμφωνα με το κεφάλαιο «50 Jahre Bretton Woods» («50 years Bretton Woods») στο βιβλίο του Uwe Hoering
-1989 στη Βενεζουέλα (λόγω περικοπών στα καύσιμα και τις επιδοτήσεις μεταφορών)
Το ΔΝΤ απαίτησε, ακόμη και κατά τη διάρκεια της ασιατικής κρίσης, και από την Ινδονησία περικοπές στις επιδοτήσεις τροφίμων και καυσίμων («Die Chancen der Globalisierung», Joseph Stiglitz, εκδοτικός οίκος Pantheon, σελ. 304).
Στη Σομαλία, μια χώρα, το 50% του πληθυσμού της οποίας εργάζεται ως κτηνοτρόφος (σελ. 97, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky), από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, λόγω Οι συνθήκες του ΔΝΤ, το νόμισμα υποτιμήθηκε (με αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους των καυσίμων και των λιπασμάτων, σελ. 96), η αγορά σιτηρών απελευθερώθηκε (σελ. 96), οι κτηνιατρικές υπηρεσίες ιδιωτικοποιήθηκαν (σελ. 96), οι έκτακτες προμήθειες ζώων η χορτονομή καταργήθηκε (σελ. 96), το νερό ιδιωτικοποιήθηκε (σελ. 97) και η καταπολέμηση της διάβρωσης παραμελήθηκε (σελ. 97). Συνολικά, οι δημόσιες γεωργικές δαπάνες έχουν μειωθεί κατά 85% (σελ. 97) σε σύγκριση με τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Η κατάρρευση της σομαλικής γεωργίας φαίνεται επίσης από το γεγονός ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1980,
Στη Ρουάντα, το πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής του 1990 του ΔΝΤ εξυπηρετούσε την πείνα. Στη χώρα, που είχε ήδη επικεντρωθεί στην καλλιέργεια του καφέ, καταργήθηκε το εθνικό ταμείο για τη διασφάλιση από την πτώση των τιμών του καφέ μαζί με όλα τα άλλα δημόσια αγροτικά ταμεία. Σε αυτό προστέθηκαν οι γνωστές επιπτώσεις της υποτίμησης του νομίσματος και της ελευθέρωσης του εμπορίου στην εγχώρια γεωργία (σελ. 106 + 107, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky). Τέλος, το 1992, ακόμη και η τιμή του καφέ για τους αγρότες της Ρουάντα περιορίστηκε νομικά λόγω ενός όρου της Παγκόσμιας Τράπεζας (σελ. 108). Εν μέσω του εμφυλίου πολέμου του Ρουαντάν, το ΔΝΤ επέβαλε περαιτέρω υποτίμηση του νομίσματος, παρόλο που η χώρα έπρεπε ήδη να εξάγει ένα μέρος της τροφής της λόγω της μονόπλευρης εστίασης στην καλλιέργεια του καφέ (σελ. 108). Η απελευθέρωση του εμπορίου των αγορών σιτηρών που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα είχε ως αποτέλεσμα να εφαρμοστεί η επισιτιστική βοήθεια με τρόπο που κατέστρεψε περαιτέρω την εγχώρια αγροτική παραγωγή (σελ. 109). Σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν στη Ρουάντα το 1993 (σελ. 122, υποσημείωση 14). Ο Ruanda, παρόλο που η κυρίαρχη καλλιέργεια καφέ, ήταν αυτάρκης όσον αφορά τα τρόφιμα, έως ότου επέτρεψε το 1990, λόγω ενός πιστωτικού όρου του ΔΝΤ, το ντάμπινγκ των πλεονασμάτων τροφίμων των ΗΠΑ και της ΕΕ που υπόκεινται σε υψηλή επιδότηση (σελ. 140). Σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν στη Ρουάντα το 1993 (σελ. 122, υποσημείωση 14). Ο Ruanda, παρόλο που η κυρίαρχη καλλιέργεια καφέ, ήταν αυτάρκης όσον αφορά τα τρόφιμα, έως ότου επέτρεψε το 1990, λόγω ενός πιστωτικού όρου του ΔΝΤ, το ντάμπινγκ των πλεονασμάτων τροφίμων των ΗΠΑ και της ΕΕ που υπόκεινται σε υψηλή επιδότηση (σελ. 140). Σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού, πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν στη Ρουάντα το 1993 (σελ. 122, υποσημείωση 14). Ο Ruanda, παρόλο που η κυρίαρχη καλλιέργεια καφέ, ήταν αυτάρκης όσον αφορά τα τρόφιμα, έως ότου επέτρεψε το 1990, λόγω ενός πιστωτικού όρου του ΔΝΤ, το ντάμπινγκ των πλεονασμάτων τροφίμων των ΗΠΑ και της ΕΕ που υπόκεινται σε υψηλή επιδότηση (σελ. 140).
Στη Μοζαμβίκη, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα έχουν υποστηρίξει με τους πιστωτικούς τους όρους μεγάλα αγροτικά έργα, για τα οποία το κράτος έχει υποχρεωθεί να αντικαταστήσει για να εκδιώξει τους οικογενειακούς αγρότες προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίες επικεντρώνονται στις εξαγωγές (σελ. 126-131, «Η Παγκοσμιοποίηση της Φτώχειας και η Νέα Παγκόσμια Τάξη», Καθ. Δρ.
Η Αιθιοπία παράγει αρκετά για την κάλυψη του 90% των υπαρξιακών αναγκών των κατοίκων της. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων FAO, από το 1999 έως το 2000, η επαρχία Αμχάρα έφτασε το 20% αντίστοιχα 500.000 τόνους πλεόνασμα σιτηρών και η επαρχία Oromiya 600.000 τόνους πλεόνασμα σιτηρών. Την ίδια στιγμή, στην Αμχάρα 2,8 εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούσαν και στην Ορομίγια 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι, ένα ξεκάθαρο παράδειγμα, πώς ο μονόπλευρος προσανατολισμός στις εξαγωγές, που έχει επιβληθεί από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, σε συνδυασμό με η καταστροφή της καλλιέργειας τροφίμων για την εγχώρια αγορά δημιουργεί πείνα (σελ. 137+138, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. σέρβις (σελ. 139). Η πείνα εμφανίζεται στην Αιθιοπία με περιφερειακά έντονα μεταβαλλόμενη κατανομή, ως αποτέλεσμα της απαγόρευσης της οικονομικής ανακατανομής μεταξύ των επαρχιών και του ομοσπονδιακού επιπέδου, που είχε επιβληθεί από το ΔΝΤ (σελ. 139), με αποτέλεσμα οι περιοχές που λιμοκτονούν να μην λάβουν καμία οικονομική βοήθεια κατά της πείνας από τους ομοσπονδιακό επίπεδο ή από άλλες περιφέρειες πλέον. Πριν από την πείνα στην Αιθιοπία, η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλε κατάργηση των ορίων τιμών για τα καύσιμα και τα λιπάσματα (σελ. 139) και ο όρος πίστωσης της Παγκόσμιας Τράπεζας που επέβαλε επίσης κατάργηση όλων των αγροτικών επιδοτήσεων της Αιθιοπίας είχε πραγματοποιηθεί. ο Πριν από την πείνα στην Αιθιοπία, η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλε κατάργηση των ορίων τιμών για τα καύσιμα και τα λιπάσματα (σελ. 139) και ο όρος πίστωσης της Παγκόσμιας Τράπεζας που επέβαλε επίσης κατάργηση όλων των αγροτικών επιδοτήσεων της Αιθιοπίας είχε πραγματοποιηθεί. ο Πριν από την πείνα στην Αιθιοπία, η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλε κατάργηση των ορίων τιμών για τα καύσιμα και τα λιπάσματα (σελ. 139) και ο όρος πίστωσης της Παγκόσμιας Τράπεζας που επέβαλε επίσης κατάργηση όλων των αγροτικών επιδοτήσεων της Αιθιοπίας είχε πραγματοποιηθεί. ο
Το αγροτικό εμπόριο έχει απελευθερωθεί με εντολή του ΔΝΤ (σελ. 139). Η Αιθιοπία αναγκάστηκε, για την καταστροφή των οικογενειακών αγροτών της, την παραγωγή τροφίμων μέσω επισιτιστικής βοήθειας με γενετικά τροποποιημένα σιτηρά, να επιτρέψει την πρόσβαση των εταιρειών σπόρων στα δημόσια αποθέματα σπόρων και αναγκάστηκε να ακυρώσει το δίκτυο σπόρων των οικογενειακών αγροτών (σελ. 142+143).
Η απορρύθμιση της αγοράς σιτηρών στην Κένυα, που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς και η επίσης επιταγμένη απαγόρευση οποιασδήποτε διανομής τροφίμων από το κράτος και η απαγόρευση ακόμη και οποιασδήποτε δημόσιας ρύθμισης για τη διανομή τροφίμων οδήγησαν το 1991 και το 1992 στην πείνα σχεδόν 2 εκατομμυρίων ανθρώπων στις επαρχίες στεγνωτηρίων της Κένυας (σελ. 140).
Για τον Νίγηρα, επίσημα μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, το ΔΝΤ απαγόρευσε το 2004 τη δημιουργία αποθεμάτων τροφίμων. Εν μέσω του λιμού στον Νίγηρα, στον οποίο 3,6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σταθεί στην άβυσσο, το ΔΝΤ έχει απαγορεύσει ακόμη και κάθε δωρεάν διανομή κεχριού, στο όνομα της αποτροπής των στρεβλώσεων της αγοράς. Και όχι μόνο τέτοιες διανομές, που θα μπορούσαν να κοστίσουν χρήματα στο κράτος του Νίγηρα και θα μπορούσαν να μειώσουν την εξυπηρέτηση του χρέους του, αλλά ακόμη και η διανομή κεχριού από τα Ηνωμένα Έθνη και από ΜΚΟ (Συνέντευξη του Germanwatch με τον Καθ. Δρ. Jean Ziegler του έτους 2005)
http://www.germanwatch.org/zeitung/2005-4-ziegler.htm
Στο Μαλάουι, δείτε το άρθρο της Ταζ "Η πείνα πάει, η φτώχεια μένει"
http://www.taz.de/1/politik/afrika/artikel/1/der-hunger-geht-die-armut-bleibt/
Στην Ινδία το 1991, η κατάργηση των επιδοτήσεων τροφίμων και λιπασμάτων που διέταξε το ΔΝΤ συνετέλεσε μαζί με την επίσης επιβεβλημένη υποτίμηση του νομίσματος για την αύξηση της τιμής του ρυζιού κατά 50% (σελ. 150+153, «The Globalization of Poverty and the New World Order“, Prof. Dr. Michel Chossudovsky, έκδοση 2003). Στην Ινδία, οι οικογενειακοί αγρότες και οι αγρότες είναι μαζί 400 εκατομμύρια άνθρωποι (σελ. 151). Η κατάργηση της επιδότησης των λιπασμάτων, την οποία είχε ζητήσει ρητά το ΔΝΤ (σελ. 151), οδήγησε το 1991 στην αύξηση της τιμής των λιπασμάτων κατά 40% και κατέστρεψε πολλές μικρές αγροτικές επιχειρήσεις. Η επίσημη άρση του νομικού ορίου για την ιδιοκτησία γης, που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα (σελ. 154), υπήρξε αποφασιστικό κίνητρο για την απέλαση των οικογενειών αγροτών από μεγαλογαιοκτήμονες, που προτιμούν να παράγουν για εξαγωγή παρά σε σύγκριση με την παραγωγή τροφίμων για τον ίδιο τον πληθυσμό. Ως αποτέλεσμα της κατάργησης της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, που επιβλήθηκε επίσης από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, εκατοντάδες εκατομμύρια Ινδοί (μεταξύ των οποίων ιδιαίτερα οι αγροτικοί εργάτες και οι μικροϊδιοκτήτες) έπρεπε να ζήσουν με (μετατροπή) 50,- σεντ ΗΠΑ την ημέρα ενώ Την ίδια στιγμή το κόστος ζωής αυξάνεται προς την παγκόσμια αγορά, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης της τιμής του ρυζιού κατά 50%. Ο καθηγητής Δρ. Chossudovsky μιλά, επομένως, για «οικονομική γενοκτονία» (σελ. 154) από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα στην Ινδία. Η σκληρή κατηγορία του καθηγητή Δρ. Chossudovsky σχετικά με την Ινδία μπορεί να προκαλέσει απορία, επειδή πολλές άλλες χώρες έχουν ακόμη πιο βάναυσες και ακόμη πιο επίμονες συνθήκες κατά του εφοδιασμού τους σε τρόφιμα, είναι ωστόσο δικαιολογημένη, διότι σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν υπάρχει τόσοι άνθρωποι που πεινάνε,
Στο Bangla Desh, το ΔΝΤ επέβαλε, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, την άρση των γεωργικών επιδοτήσεων, επέβαλε την απελευθέρωση του εμπορίου και την απορρύθμιση της αγοράς σιτηρών (σελ. 161, «The Globalization of Poverty and the New World Παραγγελία», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky). Για την καταστροφή της επισιτιστικής προσφοράς από τους οικογενειακούς αγρότες, τελικά χρησιμοποιήθηκε το πρόγραμμα «τροφή για δουλειά», όπου οι κάτοικοι του χωριού έπρεπε να εργάζονται αποκλειστικά για φαγητό. Αυτό κατέστη δυνατό χάρη στην απελευθέρωση του εμπορίου που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ. Η οικονομική καταστροφή ανάγκασε πολλούς αγρότες σε μια νέα αρχή σε περιοχές που κινδύνευαν ιδιαίτερα από τις πλημμύρες. Αυτή είναι η εξήγηση για 140.000 ανθρώπους που σκοτώθηκαν από την πλημμύρα το 1991 (σελ. 165) και 10 εκατομμύρια άστεγους εξαιτίας της πλημμύρας. Μόλις το 1991, το ΔΝΤ επέβαλε μια υποτίμηση του νομίσματος, που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του ρυζιού κατά 50% και που έσφιξε αποφασιστικά τον λιμό που προκλήθηκε από τις πλημμύρες. Πολύ κατανεμημένος υποσιτισμός και έλλειψη βιταμίνης Α υπήρχαν ήδη στο Bangla Desh πριν από την πλημμύρα και οι τυπικές συνθήκες του ΔΝΤ έχουν καθοριστικό μερίδιο στα αίτια αυτού.
Στο Βιετνάμ, οι αγρότες ενθαρρύνθηκαν από την Παγκόσμια Τράπεζα, να καλλιεργούν για εξαγωγή αντί για φαγητό για τον ίδιο τον πληθυσμό (σελ. 177 Chossudovsky). Λόγω της πτώσης των τιμών της παγκόσμιας αγοράς για τα αντίστοιχα εμπορεύματα εξαγωγής, το Βιετνάμ μπήκε στην κατάσταση, να επιδοτήσει τις εξαγωγές τροφίμων, ενώ οι αγρότες της χώρας λιμοκτονούσαν ως αποτέλεσμα της τυπικής υποτίμησης του νομίσματος του ΔΝΤ, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης των τιμών για καύσιμο και λίπασμα που συνδέονται με αυτό. Το 1994 σημειώθηκε λιμός με 50.000 πληγέντες, ενώ την ίδια χρονιά, λόγω της κατάρρευσης των δημόσιων εταιρειών εμπορίου ρυζιού, δύο εκατομμύρια τόνοι βιετναμέζικου ρυζιού παρέμειναν απούλητα (σελ. 178). Κατά τα έτη 1987 έως 1990, το 25% των ενηλίκων και το 50% των παιδιών στο Βιετνάμ ήταν υποσιτισμένα (σελ. 179).
Η ταινία «Raubzug des IWF in Argentinien» του Kanal B του έτους 2002 δείχνει ξεκάθαρα τη συμπεριφορά του ΔΝΤ στην Αργεντινή. Η χώρα, μέχρι την αρχή της στρατιωτικής δικτατορίας στη δεκαετία του 1970, ήταν μια από τις χώρες με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στη Λατινική Αμερική και με μια ευρεία μεσαία τάξη. Η Αργεντινή έχει λάβει το πρώτο της δάνειο από το ΔΝΤ ήδη μία εβδομάδα μετά την ανάληψη της στρατιωτικής δικτατορίας το 1976. Στο τέλος της δικτατορίας, η χώρα είχε χρέη 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα μισά από τα οποία ήταν δημοσιευμένα προγράμματα διάσωσης ιδιωτικών χρεών. Από το 1983 έως το 1989 μειώθηκαν πάντα περισσότερες δημόσιες δαπάνες, λόγω της πίεσης του ΔΝΤ, από το 1989 έως το 1992 όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν. Από την κυβέρνηση Menem, οι περικοπές και στον κοινωνικό τομέα έγιναν τόσο έντονες, που άρχισε η πείνα, χρόνια μετά το τέλος της δικτατορίας. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Sebastian Hacher (Indymedia), το 2002 στην Αργεντινή, 100 παιδιά πέθαιναν την ημέρα από την πείνα. Αυτό σημαίνει 36.500, - παιδιά πέθαιναν από πείνα ετησίως εκείνη την εποχή στην Αργεντινή, υψηλός αριθμός ειδικά σε σύγκριση με έναν συνολικό αριθμό 30.000, - άνθρωποι κατά τη διάρκεια των δολοφονιών από την αργεντίνικη στρατιωτική δικτατορία. Και οι ενήλικες Αργεντινοί, που πέθαναν από την πείνα εξαιτίας του ΔΝΤ, δεν υπολογίζονται ακόμη σε αυτόν τον αριθμό. Σε διαδηλωτή στη διαδήλωση των ανέργων στις 11.03.2002 υπολόγισε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που πεινούσαν εκείνη την εποχή μόνο για την περιοχή του Μπουένος Άιρες σε περίπου 4,- εκατομμύρια ανθρώπους. - παιδιά πέθαιναν από πείνα ετησίως εκείνη την εποχή στην Αργεντινή, υψηλός αριθμός ειδικά σε σύγκριση με έναν συνολικό αριθμό 30.000, - άνθρωποι κατά τη διάρκεια των δολοφονιών από την αργεντίνικη στρατιωτική δικτατορία. Και οι ενήλικες Αργεντινοί, που πέθαναν από την πείνα εξαιτίας του ΔΝΤ, δεν υπολογίζονται ακόμη σε αυτόν τον αριθμό. Σε διαδηλωτή στη διαδήλωση των ανέργων στις 11.03.2002 υπολόγισε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που πεινούσαν εκείνη την εποχή μόνο για την περιοχή του Μπουένος Άιρες σε περίπου 4,- εκατομμύρια ανθρώπους. - παιδιά πέθαιναν από πείνα ετησίως εκείνη την εποχή στην Αργεντινή, υψηλός αριθμός ειδικά σε σύγκριση με έναν συνολικό αριθμό 30.000, - άνθρωποι κατά τη διάρκεια των δολοφονιών από την αργεντίνικη στρατιωτική δικτατορία. Και οι ενήλικες Αργεντινοί, που πέθαναν από την πείνα εξαιτίας του ΔΝΤ, δεν υπολογίζονται ακόμη σε αυτόν τον αριθμό. Σε διαδηλωτή στη διαδήλωση των ανέργων στις 11.03.2002 υπολόγισε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που πεινούσαν εκείνη την εποχή μόνο για την περιοχή του Μπουένος Άιρες σε περίπου 4,- εκατομμύρια ανθρώπους.
Προκειμένου να διατηρηθεί ο έλεγχος στη Βραζιλία παρόλο που οι μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα και η κατάργηση της δημόσιας συνταξιοδοτικής ασφάλισης το 1994 μετά τη συνταγματική αλλαγή, η οποία είχε επιβληθεί από το ΔΝΤ για αυτούς τους σκοπούς (σελ. 195 επ. Παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η Νέα Παγκόσμια Τάξη», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky), ένα μέρος της μείωσης των δαπανών χρησιμοποιήθηκε για επισιτιστική βοήθεια στους κατοίκους των παραγκουπόλεων. Σε αγροτικές περιοχές, υπάρχουν, επιπλέον, πρότυπα έργα, όπου οι ακτήμονες δίνουν εξαντλημένες γεωργικές εκτάσεις (ή μπορούν να τις αγοράσουν με τη βοήθεια δανείων της Παγκόσμιας Τράπεζας), που δεν φαίνονται αρκετά κερδοφόρα για τους μεγαλογαιοκτήμονες. Και οι εκτάσεις δίνονται στους ακτήμονες, που δεν είναι στο κτηματολόγιο, αλλά είναι ιδιοκτησία Ιθαγενών, λαμβάνοντας υπόψη ότι το 1994 τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα ιδιοκτησίας των ιθαγενών είχαν ραβδωθεί σύμφωνα με την εντολή του ΔΝΤ. Αντί να πληρώνει τα τρόφιμα για όλους, το ΔΝΤ άφησε να συμβεί, ότι αντ' αυτού το κράτος πλήρωνε σε μεγαλογαιοκτήμονες για την απασχόληση εργατών γης και ότι οι προμήθειες επισιτιστικής βοήθειας χρησιμοποιήθηκαν επίσης για τους στοχευμένους καταστροφείς της επισιτιστικής καλλιέργειας των οικογενειακών αγροτών (σ. 195 και 201-202, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Dr. Michel Chossudovsky).
Το βραζιλιάνικο πρόγραμμα «Fome Zero» (μηδενική πείνα) του Προέδρου Λούλα ντα Σίλβα, το οποίο ήθελε να απελευθερώσει έναν επταψήφιο αριθμό Βραζιλιάνων από την πείνα, αλλά το οποίο υλοποιήθηκε μόνο σε σημαντικά μειωμένη μορφή, επειδή το ΔΝΤ δεν έχει χορηγήσει χρέος μορατόριουμ, το οποίο είχε ζητηθεί προς όφελος της Βραζιλίας (συνέντευξη του Germanwatch με τον Καθ. Δρ. Jean Ziegler του έτους 2005). http://www.germanwatch.org/zeitung/2005-4-ziegler.htm
Στο Περού, το 83% των κατοίκων υποσιτίζονται λόγω των συνθηκών (σελ. 31, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky). Η χώρα έχει εκτεθεί πολλές φορές σε συγκλονιστικές συνθήκες του ΔΝΤ. Από το 1980 έως το 1983, ο υποσιτισμός των παιδιών έχει αυξηθεί δραματικά και από το 1975 έως το 1985, η κατανάλωση τροφίμων του συνολικού πληθυσμού έχει συρρικνωθεί κατά 25% (σελ. 209). Η πτώση των πραγματικών μισθών από το 1980 έως το 1985 ήταν στο 45% (σελ. 209). Ακόμη πιο δραστικά στραμμένες κατά της προσφοράς τροφίμων ήταν οι συνθήκες του ΔΝΤ τον Αύγουστο του 1990, όταν ο γρήγορος συνδυασμός της τεχνητής υποτίμησης του νομίσματος, του περιορισμού των μισθών και της απελευθέρωσης των τιμών, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών, σε σύγκριση με οι μισθοί, εντός ενός μηνός, για καύσιμα στο 31πλάσιο, για το ψωμί στο 12πλάσιο, και για τα τρόφιμα κατά μέσο όρο κατά 446 %. Το ΔΝΤ επέβαλε, στο όνομα της καταπολέμησης του υπερπληθωρισμού του Αυγούστου 1990, απολύσεις στο δημόσιο τομέα, κοινωνικές περικοπές στο κοινωνικό σύστημα και μείωση μισθών (σελ. 216). Δεδομένου ότι ο υπερπληθωρισμός με όλες του τις επιπτώσεις, όπως η αύξηση της τιμής των λιπασμάτων κ.λπ., δεν ήταν αρκετός για την καταστροφή της οικογενειακής γεωργίας στο Περού, το ΔΝΤ απλώς επέβαλε την απαγόρευσή του μέσω ενός νομικού ελάχιστου μεγέθους για ένα αγρόκτημα τουλάχιστον 10 εκτάρια; Και μόνο με τουλάχιστον αυτό το ελάχιστο μέγεθος, διατέθηκαν αγροτικά δάνεια (σελ. 221). Δεδομένου ότι ο υπερπληθωρισμός με όλες του τις επιπτώσεις, όπως η αύξηση της τιμής των λιπασμάτων κ.λπ., δεν ήταν αρκετός για την καταστροφή της οικογενειακής γεωργίας στο Περού, το ΔΝΤ απλώς επέβαλε την απαγόρευσή του μέσω ενός νομικού ελάχιστου μεγέθους για ένα αγρόκτημα τουλάχιστον 10 εκτάρια; Και μόνο με τουλάχιστον αυτό το ελάχιστο μέγεθος, διατέθηκαν αγροτικά δάνεια (σελ. 221). Δεδομένου ότι ο υπερπληθωρισμός με όλες του τις επιπτώσεις, όπως η αύξηση της τιμής των λιπασμάτων κ.λπ., δεν ήταν αρκετός για την καταστροφή της οικογενειακής γεωργίας στο Περού, το ΔΝΤ απλώς επέβαλε την απαγόρευσή του μέσω ενός νομικού ελάχιστου μεγέθους για ένα αγρόκτημα τουλάχιστον 10 εκτάρια; Και μόνο με τουλάχιστον αυτό το ελάχιστο μέγεθος, διατέθηκαν αγροτικά δάνεια (σελ. 221).
Στη Βολιβία, η απελευθέρωση του εμπορίου, που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ, μαζί με τις αποστολές βοήθειας, βοήθησαν στη μείωση του κόστους παραγωγής μεταξύ 1985 και 1988 κατά 25,9 % (σελ. 232, «The Globalization of Poverty and the New World Order», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky).
Στη Ρωσία, ο συνδυασμός της τεχνητής υποτίμησης του νομίσματος και της απελευθέρωσης των τιμών, που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ, χρησίμευσε το 1992 σε εκατονταπλάσια αύξηση των τιμών, ενώ, στο όνομα της καταπολέμησης του πληθωρισμού, μόνο μια δεκαπλάσια αύξηση του οι μισθοί έγιναν ανεκτοί. Η τιμή του ψωμιού έχει αυξηθεί αναλογικά από 17 έως 18 κόπες σε 20 ρούβλια (σελ. 240, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky). Η προσφορά τροφίμων βυθίστηκε κάτω από το επίπεδο που είχε κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (σελ. 241). Το 1993, το ΔΝΤ, επιπροσθέτως, προκάλεσε την απορρύθμιση ενός μεγάλου ρωσικού υφάσματος ψωμιού, έναν περαιτέρω τριπλασιασμό και τετραπλασιασμό της τιμής του ψωμιού (σελ. 249).
Η οικογενειακή αγροτική καλλιέργεια τροφίμων στην Αλβανία απωθήθηκε από έναν συνδυασμό απελευθέρωσης του εμπορίου, επισιτιστικής βοήθειας από επιδοτούμενα πλεονάσματα σιτηρών, από υποτίμηση του νομίσματος (με αποτέλεσμα αύξηση των τιμών λιπασμάτων και καυσίμων, συρρίκνωση των πραγματικών μισθών κ.λπ.) και καταστροφή της εγχώριας παραγωγής σπόρων (για να εξαρτηθεί από ακριβότερους σπόρους).
(«Η Παγκοσμιοποίηση της Φτώχειας και η Νέα Παγκόσμια Τάξη», Καθ. Dr. Michel Chossudovsky)
Ότι αυτές οι συνθήκες του ΔΝΤ σε βάρος των λιμοκτονούντων δεν μπορούν να είναι σπάνιες μεμονωμένες περιπτώσεις, φαίνεται από την επίσημη έκθεση της 07.02.2001 (αριθμός φακέλου E/CN.4/2001/53) από τον καθηγητή Dr. Jean Ziegler, τον τότε Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για το δικαίωμα του ανθρώπου στην τροφή, σύμφωνα με τον οποίο (βλ. αρ. 69γ της έκθεσης) οι πιστωτικοί όροι του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας είναι παγκοσμίως η δεύτερη μεγαλύτερη αιτία πείνας στον κόσμο, ακόμη περισσότερο από βιοτεχνολογία στη γεωργία και από τους πολέμους.
http://www.righttofood.org/new/PDF/ECN4200153.pdf
http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/8109698.stm
Το 2004, έχει παραχθεί αρκετό φαγητό για 12 δισεκατομμύρια ανθρώπους (συνέντευξη με τον καθηγητή Jean Ziegler στην έκδοση 4/2005 της εφημερίδας Germanwatch). Σύμφωνα με την τότε πραγματική παγκόσμια έκθεση για τα τρόφιμα, ωστόσο, το 2004, περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι την ημέρα λιμοκτονούσαν από την πείνα ή από τις άμεσες συνέπειες της ασιτίας. Κατά μέσο όρο του έτους 2004, κάθε 5 δευτερόλεπτα ένα παιδί κάτω των 10 ετών πέθαινε από ασιτία. http://www.germanwatch.org/zeitung/2005-4-ziegler.htm
http://www.prisonplanet.com/are-ukraine-black-death-cases-result-of-imf-loans.html http://www.plosmedicine.org/article/info:doi/10.1371/journal.pmed.0050143
Ο Καναδός οικονομολόγος Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky, συνάδελφος του Δρ. Engdahl στο ερευνητικό δίκτυο παγκοσμιοποίησης Global Resarch, αναφέρει στη σελ. 62 και 63 του έργου του «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη» η δραματική μείωση των δραστηριοτήτων ελέγχου και πρόληψης που σχετίζονται με την υγεία λόγω των συνθηκών λιτότητας από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα ως αιτία της επιστροφής της χολέρας, του κίτρινου πυρετού και ελονοσία στα νότια της Σαχάρας και η εξάπλωση της ελονοσίας και του δάγγειου πυρετού στη Λατινική Αμερική, καθώς και η παρακμή της υγιεινής και των δημόσιων ιδρυμάτων υγείας λόγω των συνθηκών λιτότητας από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα ως λόγοι για την επιστροφή το 1994 της βουβωνικής πανώλης στην Ινδία.
-Στο Βιετνάμ έχει επιβληθεί η πληρωμή για συγκεκριμένες υπηρεσίες υγείας από τους ασθενείς και η απελευθέρωση των τιμών των φαρμάκων (σελ. 185). Ως αποτέλεσμα, οι δαπάνες για φάρμακα μειώθηκαν κατά 89% μεταξύ 1980 και 1989, και το 98,5% της βιετναμέζικης φαρμακευτικής βιομηχανίας έχει καταστραφεί. Δέκα χιλιάδες εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας συμπεριλαμβανομένων. οι γιατροί έμειναν άνεργοι. Τα νοσοκομεία έχουν κλείσει, επειδή πολύ λίγοι από τους ασθενείς μπορούσαν να πληρώσουν μόνοι τους για τις υπηρεσίες υγείας. Προκειμένου να αποτραπεί η ανασυγκρότηση του τομέα της υγείας, έχουν περικοπεί μαζικά τα οικονομικά των ιατρικών σχολών (σελ. 186). Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, ο αριθμός των θανάτων από ελονοσία τριπλασιάστηκε και οι ήδη νικημένες ασθένειες, όπως η φυματίωση, επανεμφανίστηκαν στο Βιετνάμ (σελ. 186).
Η συμπεριφορά του ΔΝΤ πριν από την οικονομική κρίση και με την ανάδειξη μιας τέτοιας απάνθρωπης συνθήκης σε βαθμό του παράγωγου δικαίου της ΕΕ, δίνει μια ελαφριά γεύση για το πόσο θα λυσσόταν το ΔΝΤ ή η Τρόικα αντίστοιχα η Επιτροπή της ΕΕ μετά τη λευκή κάρτα. που ζητείται από την τέχνη. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ – ή πώς θα οργίζονταν οι ιδιώτες πιστωτές στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας της Βιέννης και της κρατικής διαδικασίας αφερεγγυότητας του ESM (μέρος V.4 της παρούσας επιστολής), που θα υποχρέωνε επίσης τους ιδιώτες πιστωτές να επιβάλλουν στα κράτη-οφειλέτες όρους με μια αυστηρότητα σύμφωνα με την «πρακτική» του ΔΝΤ.
V.3 απόδειξη της απανθρωπιάς της «πρακτικής» του ΔΝΤ στο παράδειγμα της μελέτης της UNICEF «Προσαρμογή με ανθρώπινο πρόσωπο»
Η UNICEF αναφέρει στο «Adjustment with a Human Face» «αλόγιστες περικοπές των κρατικών δαπανών για την υγεία, οι οποίες συχνά αποτελούν μέρος ενός προγράμματος προσαρμογής» και οι οποίες «οδηγούν σε επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του πληθυσμού» (σελ. 87 ). Η UNICEF αναφέρει ως παράδειγμα το «ξέσπασμα θανατηφόρων μολυσματικών ασθενειών στα παιδιά» στην επαρχία Σάο Πάολο της Βραζιλίας λόγω της καθυστερημένης εισαγωγής ενός προγράμματος εμβολιασμού κατά του ιλαριού (σελ. 87+95). φαίνεται να είναι η ίδια επιδημία ιλαράς, την οποία αναφέρει και ο καθηγητής Δρ. Jean Ziegler στο έργο του «Imperium der Schande» (εκδοτικός οίκος Bertelsmann). Στην Γκάνα, σύμφωνα με τη UNICEF, η περικοπή των δαπανών για βασικές ιατρικές προμήθειες οδήγησε στην αύξηση της συχνότητας, της διανομής και των θανάτων από μολυσματικές ασθένειες (σελ. 87).
Το 1984, τα προγράμματα προσαρμογής του ΔΝΤ στην επαρχία Σάο Πάολο της Βραζιλίας οδήγησαν σε απότομη αύξηση της βρεφικής θνησιμότητας (σελ. 95). Αυτό φαίνεται να σχετίζεται με τα τρόφιμα, καθώς σύμφωνα με τη UNICEF, ο πληθωρισμός από το 1981 έως το 1983 στη Βραζιλία ήταν 400%, αλλά υψηλότερος για τα τρόφιμα, επειδή οι συνθήκες του ΔΝΤ ανάγκασαν τη χώρα να απωθήσει την καλλιέργεια για την εύνοια των σιτηρών. και ζαχαροκάλαμο για εξαγωγή (σελ. 94).
«Μια ριζική μείωση των επιδοτήσεων τροφίμων υπέρ επενδυτικών δραστηριοτήτων ως μέρος ενός νέου πακέτου προσαρμογής οδήγησε στη Σρι Λάνκα», σύμφωνα με τη UNICEF, «σε αύξηση του υποσιτισμού τρίτου βαθμού μεταξύ των παιδιών των φτωχότερων» (σελ. . 87).
Η UNICEF, επιπλέον, παραθέτει μια μελέτη, σύμφωνα με την οποία η παιδική θνησιμότητα στη Χιλή αυξήθηκε προσωρινά το 1983 κατά 10% λόγω της προσωρινής ακύρωσης ενός δημόσιου προγράμματος παιδικής διατροφής και η οποία μειώθηκε ξανά μετά την ανανέωση του προγράμματος το 1984 (σελ. 87+88+97). Σύμφωνα με άλλη μελέτη, ο υποσιτισμός των παιδιών της Χιλής στη σχολική ηλικία αυξήθηκε από το 1980 έως το 1983 από 4,6 % σε 15,8 % και από το 1981 έως το 1984 επίσης η συχνότητα του τύφου και της ηπατίτιδας (σελ. 97). Η UNICEF, ωστόσο, επικροτεί επίσης τη Χιλή για τα δωρεάν σχολικά της γεύματα, για τα προγράμματα διατροφής για παιδιά έως 6 ετών και για τα προγράμματα υποστήριξης για εγκύους και παιδιά ηλικίας έως 8 ετών, που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας ( σελ. 97). Αυτό σημαίνει ότι σε άλλες χώρες με όρους ΔΝΤ,
Στην Γκάμπια, σύμφωνα με τη UNICEF, ο υποσιτισμός των παιδιών έχει αυξηθεί το 1985 ως αποτέλεσμα των αυξημένων τιμών των τροφίμων (που προκύπτουν από τους όρους του ΔΝΤ) χωρίς κοινωνικά μέτρα μετριασμού (σελ. 88).
Η Γκάνα έλαβε δάνεια από το ΔΝΤ και συνθήκες διαρθρωτικής προσαρμογής το 1983. Η UNICEF εξετάζει τη χρονική περίοδο από το 1980 έως το 1985, έτσι ώστε μόνο ένα μέρος των κοινωνικών επιπτώσεων πρέπει να αποδοθεί στο ΔΝΤ. Λόγω της κατάρρευσης των τιμών του κακάο, το κατά κεφαλήν εισόδημα έχει ήδη μειωθεί κατά ένα τρίτο από το 1974 έως το 1982. Το 1982 (πριν από το ΔΝΤ), το σύνολο των διαθέσιμων τροφίμων στην Γκάνα έφτανε μόνο το 68% της ανάγκης σε θερμίδες (σ. . 98). Η παιδική θνησιμότητα έχει αυξηθεί από 10% (1980) σε 11% (1983) και 12% (1984). Μεταξύ 1979 και 1984, οι κατά κεφαλήν δαπάνες υγείας στη Γκάνα μειώθηκαν κατά 80% (σελ. 98). Υπήρξε μαζική έξοδος ειδικευμένου προσωπικού των κοινωνικών τομέων. Η UNICEF επικροτεί το ΔΝΤ μόνο για τη μείωση του πληθωρισμού, ο οποίος πριν ήταν τριψήφιος, αλλά τα προγράμματά της ήταν προσανατολισμένα κυρίως στην οικονομική κατάσταση. Τα μέτρα, που συνέστησε η UNICEF για την Γκάνα (σελ. 99 +100), δείχνουν ότι το σύστημα υγείας και η ίδια η παραγωγή τροφίμων έπρεπε ουσιαστικά να ανοικοδομηθούν ξανά. Η UNICEF απαίτησε προγράμματα «τροφή για δουλειά» και κάνει λόγο για «μεγάλο χάσμα στην προσφορά τροφίμων» (σελ. 100).
Η Τζαμάικα έλαβε δάνεια από το ΔΝΤ το 1980 και το 1984, αυτό του 1984 με πολύ πιο σκληρούς όρους. Η UNICEF έχει παρατηρήσει τα έτη 1978 έως 1985 (σελ. 101). Ενώ πριν από το 1984, ένα νοικοκυριό πέντε ατόμων μπορούσε να καλύψει τη διατροφή του με το 75% του εισοδήματός του, το 1984 μόνο το 50% των αναγκαίων τροφίμων μπορούσε να αγοραστεί από αυτό το εισόδημα. Και από τον Οκτώβριο του 1984 έως τον Μάρτιο του 1986, η τιμή του απαραίτητου καλαθιού τροφίμων αυξήθηκε κατά 45 %. Οι τιμές των σιτηρών, του αλευριού, του καλαμποκιού και του ρυζιού έχουν αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Τα προγράμματα δημόσιας βοήθειας έχουν αγγίξει μόνο ένα μέρος των υποσιτισμένων (σελ. 102). Από το 1981 έως το 1986, οι δαπάνες για την υγεία στην Τζαμάικα μειώθηκαν κατά 33 %. έχουν θεσπιστεί τέλη για τις υπηρεσίες υγείας (σελ. 102). Το ποσοστό των παιδιών με ορατά σημάδια υποσιτισμού έχει αυξηθεί από 38% (1978) σε 41% (1985). Από το 1978 έως το 1985,
Το Περού θεωρείται από τη UNICEF για τα έτη 1977 έως 1985. Η χώρα έλαβε από το 1977 έως το 1978 και
Οι Φιλιππίνες έλαβαν δάνειο από το ΔΝΤ το 1984. Αποτέλεσμα ήταν ότι οι επιδοτήσεις που χρηματοδοτούνται από τον φόρο για την παροχή στοιχειώδους υγείας μειώθηκαν στο ένα πέμπτο του ποσού των αντίστοιχων επιδοτήσεων σε νοσοκομεία της ανώτερης τάξης. Το 1985, οι πραγματικοί μισθοί ήταν στο ένα τέταρτο του ορίου φτώχειας (εκτιμάται από την Παγκόσμια Τράπεζα) ενός νοικοκυριού έξι ατόμων, στις αγροτικές περιοχές μόνο στο 22% (σελ. 106). Οι δαπάνες για την υγεία μειώθηκαν από το 1979 έως το 1984 κατά ένα τρίτο (σελ. 103). Ο αριθμός των λιποβαρών παιδιών κάτω των 5 ετών αυξήθηκε από 17 % (1982) σε 22 % (1985).
Η μελέτη της UNICEF τονίζει την «επείγουσα ανάγκη νέων λύσεων», επειδή η «σημερινή προσέγγιση» τείνει να προκαλεί φτώχεια και, αν λάβουμε υπόψη «τις άμεσες αρνητικές επιπτώσεις ορισμένων από τα μακροοικονομικά μέτρα για την υγεία και τη διατροφή των φτωχότερων και ιδιαίτερα των τα παιδιά". Σύμφωνα με τη UNICEF, η άγνοια των «αναγκών των φτωχών» είναι «όχι μόνο ηθικά κατακριτέα, αλλά και αντιπαραγωγική» (σελ. 89).
V.4 «Πρωτοβουλία της Βιέννης» παλαιότερη από το αναμενόμενο και συστηματική κατάχρηση εξουσίας του ΔΝΤ υπέρ συγκεκριμένων μεγάλων τραπεζών
Ο Γρεναδός οικονομολόγος Davison Budhoo, ο οποίος είχε υπηρετήσει, π.χ., ως «μόνιμος εκπρόσωπος» του ΔΝΤ για τη Γουαγιάνα, ακύρωσε τη δουλειά του στο ΔΝΤ στις 18.05.1988 με μια ανοιχτή επιστολή, η οποία έχει εκδοθεί σε μορφή βιβλίου από τον Τύπος New Horizons. Ως πλήρης έκδοση είναι διαθέσιμη σε μένα μόνο η γερμανική μετάφραση, που εκδόθηκε από το Heinrich-Böll-Stiftung το 1991 «Genug ist genug». Ένα μέρος του αγγλικού κειμένου βρίσκετε στο διαδίκτυο στο
http://www.naomiklein.org/files/resources/pdfs/budhoo.pdf
Εφόσον σε αυτό το μέρος αυτού του κειμένου τα αγγλικά εισαγωγικά βρίσκονται σε εισαγωγικά, αυτή είναι η μη εξουσιοδοτημένη (όσο το δυνατόν πιο αναλυτικά) μετάφραση από τα γερμανικά στα αγγλικά από τον σύζυγό μου (Volker Reusing, ίδια διεύθυνση με τη Sarah Luzia Hassel-Reusing), που πιθανώς να μην είναι ακριβώς πανομοιότυπο με το αγγλικό πρωτότυπο, γιατί έχουμε μόνο την πλήρη γερμανική έκδοση.
Το 1986 και το 1987, το ΔΝΤ έχει ήδη δώσει τη δυνατότητα σε συγκεκριμένες ιδιωτικές τράπεζες, ως ανταμοιβή για την προθυμία τους να δώσουν δάνεια 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων, να επιβάλουν στα κράτη «τους δικούς τους μακροοικονομικούς όρους» (σελ. 130), «των οποίων η λογική συνέπεια ήταν ο αφανισμός ακόμη περισσότερων παιδιών του Τρίτου Κόσμου, αφού ήδη λόγω της κρίσης μας και της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εμείς οι ίδιοι είχαμε γράψει, εκατομμύρια είχαν σκοτωθεί ή επιλεγεί για θάνατο».
Για σημαντικά μικρότερα δάνεια από αυτά του ίδιου του ΔΝΤ, το ΔΝΤ επέτρεψε στις ιδιωτικές τράπεζες, χωρίς καμία νομική βάση, να προσθέσουν στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν από το ΔΝΤ τις δικές τους συνθήκες που μοιάζουν με ιδιαίτερα συμφέροντα και σε καμία περίπτωση λιγότερο αγνοώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι οποίες στη συνέχεια έχουν επίσης τεθεί σε εφαρμογή από το ΔΝΤ.
Ήδη από το 1983 έως το 1986 υπήρξαν, σύμφωνα με τον Budhoo, 27 περιπτώσεις, στις οποίες το ΔΝΤ έχει συμπεριλάβει συγκεκριμένες ιδιωτικές τράπεζες, και μόνο σε μία περίπτωση αυτές οι τράπεζες ήταν πρόθυμες να αποδεχθούν τους όρους πίστωσης που είχαν ήδη διαπραγματεύτηκαν μεταξύ του ΔΝΤ και του εκάστοτε κράτους, στις άλλες 26 περιπτώσεις επέμειναν να προσθέσουν τους δικούς τους πολιτικούς όρους (σελ. 131+132). Έτσι, το ΔΝΤ παραχώρησε σε τράπεζες ήδη από το 1983 έως το 1986 σε τουλάχιστον 27 περιπτώσεις την εξουσία να απορρίπτουν «δεσμεύσεις που έχουν συναφθεί μεταξύ του ΔΝΤ και των κρατών μελών του στον τρίτο κόσμο, εάν αυτές οι δεσμεύσεις, από την άποψη αυτών των τραπεζών, δεν προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα με τρόπο, όπως θα έπρεπε να προστατεύονται» (σελ. 132). Δυστυχώς, ο Budhoo δεν λέει, εάν για αυτόν τον εκπληκτικά υψηλό αριθμό των 27 πολιτειών, που το ΔΝΤ έχει υποτάξει επίσης σε εντελώς αθέμιτες τράπεζες, αυτές οι τράπεζες είχαν καθόλου (όπως τα 16 δισ. $ το 1986 και το 1987) να δώσουν από μόνες τους νέα δάνεια στις αντίστοιχες χώρες. Με αυτόν τον τρόπο, οι τράπεζες θα μπορούσαν να βάλουν ευθέως όρους, θα μπορούσαν να «φροντίσουν το δικό τους νούμερο ένα» (σελ. 132). Για τη συσσώρευση των συμφερόντων των ιδιωτικών τραπεζών ενόψει του ΔΝΤ, ως εκ τούτου, ιδρύθηκε το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικών και το Ιαπωνικό Κέντρο Διεθνών Χρηματοοικονομικών (σελ. 132). Το ΔΝΤ μάλιστα αποστέλλει, με εντολή τραπεζών, στο πλαίσιο της δέσμευσης «ενισχυμένης εποπτείας», αντιπροσωπείες στις χρεώστριες χώρες του Νότου (σελ. 132). Οι τράπεζες μπορούσαν να βάλουν ευθέως όρους, μπορούσαν να «φροντίσουν το δικό τους νούμερο ένα» (σελ. 132). Για τη συσσώρευση των συμφερόντων των ιδιωτικών τραπεζών ενόψει του ΔΝΤ, ως εκ τούτου, ιδρύθηκε το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικών και το Ιαπωνικό Κέντρο Διεθνών Χρηματοοικονομικών (σελ. 132). Το ΔΝΤ μάλιστα αποστέλλει, με εντολή τραπεζών, στο πλαίσιο της δέσμευσης «ενισχυμένης εποπτείας», αντιπροσωπείες στις χρεώστριες χώρες του Νότου (σελ. 132). Οι τράπεζες μπορούσαν να βάλουν ευθέως όρους, μπορούσαν να «φροντίσουν το δικό τους νούμερο ένα» (σελ. 132). Για τη συσσώρευση των συμφερόντων των ιδιωτικών τραπεζών ενόψει του ΔΝΤ, ως εκ τούτου, ιδρύθηκε το Διεθνές Ινστιτούτο Χρηματοοικονομικών και το Ιαπωνικό Κέντρο Διεθνών Χρηματοοικονομικών (σελ. 132). Το ΔΝΤ μάλιστα αποστέλλει, με εντολή τραπεζών, στο πλαίσιο της δέσμευσης «ενισχυμένης εποπτείας», αντιπροσωπείες στις χρεώστριες χώρες του Νότου (σελ. 132).
Απεικονίζεται λοιπόν, ότι ήδη η υποχρέωση αυστηρότητας σύμφωνα με την «πρακτική» του ΔΝΤ σημαίνει την άτυπη συνεισφορά από τους ιδιώτες πιστωτές των όρων για την Τρόικα ή την Επιτροπή της ΕΕ στους μηχανισμούς που συνδέονται με το άρθ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ.
Ο όρος «πρωτοβουλία της Βιέννης» για την επιβολή των πολιτικών συνθηκών, που έχουν διατυπωθεί από μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, εμφανίστηκε όχι πριν από τις αρχές αυτού του αιώνα, όταν το ΔΝΤ το έκανε αυτό για τις αυστριακές τράπεζες εναντίον των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης.
Ο παραλληλισμός με την Ελλάδα και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από χρήματα των φορολογουμένων στο πλαίσιο του EFSF και του ESM είναι προφανής.
Ο Στίγκλιτς δείχνει την έκταση της μονομέρειας του ΔΝΤ προς όφελος των πιστωτών στο παράδειγμα της Αιθιοπίας, όπου το ΔΝΤ, για το ερώτημα αν ο προϋπολογισμός ήταν ισοσκελισμένος, δεν μέτρησε την ξένη βοήθεια ως έσοδα (σ. . 66). Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση της Αιθιοπίας δεν τόλμησε να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια για τους σκοπούς για τους οποίους είχε δοθεί, αλλά την πρόσθεσε στα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, αποξενώνοντας έτσι αυτές τις ενισχύσεις από τον σκοπό τους, οπότε έμεινε ανοιχτό το ενδεχόμενο. να χρησιμοποιήσει αργότερα αυτά τα κεφάλαια για την πληρωμή στους πιστωτές της χώρας.
Στη σελίδα 279, ο Στίγκλιτς δείχνει στο παράδειγμα της Αργεντινής, ότι αυτή η χώρα έπρεπε να επιλέξει στην οξεία κρίση χρέους της, εάν έπαιρνε νέα δάνεια από το ΔΝΤ, μόνο και μόνο για να αποπληρώσει παλιά δάνεια του ΔΝΤ. Τα χρήματα απλώς θα είχαν μεταφερθεί από έναν τραπεζικό λογαριασμό του ΔΝΤ σε έναν άλλο τραπεζικό λογαριασμό του ΔΝΤ. Η Αργεντινή, ωστόσο, θα είχε πρόσθετους όρους για αυτό από το ΔΝΤ, κάτι που θα επιδείνωνε περαιτέρω την ύφεση. Η Αργεντινή εκείνη την εποχή κατάφερε πραγματικά να λάβει μερική περικοπή χρέους από το ΔΝΤ και να απορρίψει οποιουσδήποτε νέους όρους του ΔΝΤ, με τη σειρά της για την αποπληρωμή των υπόλοιπων χρεών, που έπρεπε η χώρα προς το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ είχε ήδη αναγκάσει την Αργεντινή στο παρελθόν να ιδιωτικοποιήσει τη δημόσια συνταξιοδοτική ασφάλιση και να αυξήσει τις τιμές για το νερό και το ρεύμα (σελ. 278). Η Αργεντινή έχει αποκτήσει την εμπειρία ότι το ΔΝΤ καθυστέρησε σκόπιμα την κρατική χρεοκοπία της χώρας,
«Όταν η Αργεντινή παραδέχτηκε μια συγκεκριμένη συνθήκη, το ΔΝΤ έθεσε νέους όρους, προκειμένου να παρατείνει την αγωνία της Αργεντινής και να καταστήσει όσο το δυνατόν ακριβότερη τη χρεοκοπία της εξυπηρέτησης του χρέους».
Ο φόβος του διαχωρισμού από την κεφαλαιαγορά φαίνεται, σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, ιδιαίτερα δραστικά στη Μολδαβία, όπου τα 3⁄4 του κρατικού προϋπολογισμού πηγαίνουν για την εξυπηρέτηση του χρέους (σελ. 281).
Στη Μποτσουάνα, το ΔΝΤ προχώρησε στην αύξηση του επιτοκίου στην ιδιωτική οικονομία στο 60%. Δείτε τη γερμανική μετάφραση μιας συνέντευξης του Emperor's Clothes με τον καθηγητή Dr. Michel Chossudovsky: http://notgroschen.blogspot.com/2012/01/internationaler-wahrungsfonds-iwf-und.html
Το πιο ακραίο παράδειγμα μονομέρειας του ΔΝΤ από την πλευρά των πιστωτών, συνέβη το 1992 στη Βραζιλία, όπου το ΔΝΤ επέμενε ότι η κυβέρνηση έπρεπε πρώτα να καταλήξει σε συμφωνία με τους μεγάλους ιδιώτες πιστωτές, πριν από ένα δάνειο από το ΔΝΤ. έλαβε υπόψη – αυτό μέσω της τέχνης. 12 Η Συνθήκη ESM (μέρος V.4 της παρούσας επιστολής) πρόκειται να εδραιωθεί για πρώτη φορά στο πρωτογενές δίκαιο ενός διεθνούς οργανισμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στη Βραζιλία, η κυβέρνηση να συναινέσει σε αύξηση του επιτοκίου προς τους μεγαλύτερους ιδιώτες πιστωτές της από 30% σε 50% (σελ. 192 και υποσημείωση 2, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη» Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky).
Το 1999, το ΔΝΤ επέβαλε, σε σχέση με μια «προληπτική» πίστωση, την αύξηση του βασικού επιτοκίου της Βραζιλίας στο 39%, κάτι που οδήγησε σε επιτόκια για την ιδιωτική οικονομία της Βραζιλίας μεταξύ 50% και 90% και για τις ιδιωτικές πιστώσεις μεταξύ 150%. και 250%. Και η Βραζιλία έχει λάβει εντολή από το ΔΝΤ, να χρησιμοποιήσει τα συναλλαγματικά αποθέματα της κεντρικής της τράπεζας για να υπερασπιστεί το βραζιλιάνικο νόμισμα ενάντια στους κερδοσκόπους, που προσπάθησαν στη συνέχεια μετά την κρίση στην Ασία, να κερδοσκοπήσουν προς τα κάτω το βραζιλιάνικο νόμισμα. Με αυτόν τον τρόπο, τα αποθεματικά της κεντρικής τράπεζας συρρικνώθηκαν από τον Ιούλιο του 1998 έως τον Ιανουάριο του 1999 από 75,- δισεκατομμύρια $ σε 27,- δισεκατομμύρια $ (σελ. 349+350, «The Globalization of Poverty and the New World Order», Καθ. Dr. Μισέλ Τσοσουντόφσκι).
Ο καθηγητής Stiglitz αναφέρει τη Ρωσία ως θετικό παράδειγμα, η οποία έχει και πάλι πρόσβαση σε δάνεια στη χρηματοπιστωτική αγορά μόνο 2 χρόνια μετά την αθέτησή της, την οποία η χώρα κατάφερε το 1998 με σεβασμό στην κυριαρχία (σελ. 282), επειδή οι χρηματοπιστωτικές αγορές αξιολογούν μελλοντικούς κινδύνους και λιγότερο τη συμπεριφορά προς τους πιστωτές στο παρελθόν. Για το σκοπό αυτό, είναι σημαντικό η μείωση του χρέους να είναι αρκετά υψηλή, ώστε να δώσει στους νέους πιστωτές εμπιστοσύνη στην ικανότητα της χώρας να αποπληρώσει μελλοντικά χρέη.
Στην κρίση της Ασίας, το ΔΝΤ έλαβε άμεσες συμβουλές από κάποια τράπεζα σχετικά με τους όρους πίστωσης στα κράτη, τα οποία το ΔΝΤ έδωσε δάνεια εκείνη την εποχή (σελ. 325, «Η Παγκοσμιοποίηση της Φτώχειας και η Νέα Παγκόσμια Τάξη», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky»). Μεταξύ αυτών ήταν, σύμφωνα με τον καθηγητή Δρ. Chossudovsky, η Chase, η Bank America, η City Group, η JP Morgan, η Goldman Sachs, η Lehman Brothers, η Morgan Stanley και η Salomon Smith Barney, ανεξάρτητα από το ερώτημα ποια από αυτές τις τράπεζες μπορεί να έχει συνέβαλε στην κρίση της Ασίας μέσω των νομισματικών κερδοσκοπιών.
Το 1998, το ΔΝΤ ανάγκασε αρκετές ασιατικές χώρες, μεταξύ των οποίων και την Ινδονησία, να χαλαρώσουν τους περιορισμούς τους στις κινήσεις κεφαλαίων, συμπεριλαμβανομένης της διευκόλυνσης της κερδοσκοπίας με τα νομίσματα. Και ταυτόχρονα, το ΔΝΤ τους ανάγκασε να χρησιμοποιήσουν μεγάλα ποσά των εθνικών τους συναλλαγματικών αποθεμάτων για την αγορά του δικού τους νομίσματος με στόχο να αποτρέψουν την υποτιμητική κερδοσκοπία του εγχώριου νομίσματος, ενώ τουλάχιστον η σπατάλη των συναλλαγματικών αποθεμάτων για το Η υποστήριξη της συναλλαγματικής ισοτιμίας είχε προταθεί στο ΔΝΤ στο παρελθόν από τη διεθνή ένωση ιδιωτικών τραπεζών IIF (σελ. 325+326, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky»).
Το 1998, υπήρξε ακόμη και μια πρωτοβουλία ορισμένων μεγαλύτερων ιδιωτικών τραπεζών του κόσμου, προκειμένου να δώσουν νόμιμη εμφάνιση στην επιρροή τους και στις επιχειρήσεις εμπιστευτικών πληροφοριών στο ΔΝΤ. Σε ένα «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο του Ιδιωτικού Τομέα», το οποίο επρόκειτο να γεμίσει με ιδιωτικές τράπεζες, θέλουν να επιτηρήσουν την ορθότητα του έργου του ΔΝΤ, και θα είχαν μαζέψει σε αυτή την ευκαιρία γνώσεις εκ των έσω σε άνευ προηγουμένου βαθμό (σελ. 326 , «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky»).
Στη Νότια Κορέα, η εκδότρια τράπεζα έχει αναδιαρθρωθεί υπό άμεσο έλεγχο από τις τράπεζες του ΔΝΤ και της Wall Street (σελ. 328, «Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», Καθ. Δρ. Michel Chossudovsky»).
VI. περαιτέρω σκέψεις σχετικά με το υποκειμενικό μέρος
VI.1 Πιθανά ίχνη με βάση την ιστορία της προέλευσης του άρθρου 136 παράγραφος 3 ΣΛΕΕ
Η ιστορία της δημιουργίας της τέχνης. 136 παρ. 3 Η ΣΛΕΕ έχει κρίσιμη σημασία όχι μόνο αντικειμενικά για την απόδειξη της συστηματικής φύσης και της μεγάλης εμβέλειας, αλλά και για το υποκειμενικό μέρος για τη διερεύνηση του ζητήματος, ποια πρόσωπα ευθύνονται για την προσπάθεια προσανατολισμού του δικαίου της ΕΕ και των κρατών της ευρωζώνης σε τέτοιο βαθμό στη διασφάλιση των τραπεζών, ενώ υποτίθεται ότι αναφέρεται σε μια υποτιθέμενη «διασφάλιση του ευρώ» και μάλιστα να το υποχρεώνει σε μια αυστηρότητα σύμφωνα με την «πρακτική» του ΔΝΤ.
Το «Eurogroup» είναι ένα όργανο στο οποίο οι υπουργοί Οικονομικών και Οικονομικών των κρατών μελών της ΕΕ, των οποίων το νόμισμα είναι το ευρώ, μπορούν να συζητούν εμπιστευτικά, εξαιρουμένων των δημοσίων ερωτήσεων, για τις οποίες αποφασίζουν αργότερα στο Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ. Μερικές φορές, τα αποτελέσματα του «Eurogroup» δημοσιεύονται, όπως και μετά τη συνεδρίαση της 28.11.2010. Σύμφωνα με την εξήγηση του «Eurogroup» της 28.11.2010, ο Herman van Rompuy (Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) θα πρέπει να παρουσιάσει το σχέδιο του άρθρου. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ στην επόμενη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (όργανο της ΕΕ των Πρωθυπουργών των κρατών μελών της ΕΕ). Ως εκ τούτου, οι Πρωθυπουργοί κατέληξαν στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 16/17.12.2010, να κινήσουν το άρθ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ. Φαίνεται, ότι ο Herman van Rompuy έχει ενημερωθεί νωρίτερα και καλύτερα από τους περισσότερους ή ακόμη και από όλους τους Πρωθυπουργούς και τους Υπουργούς Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης, ο οποίος έχει συντάξει άρθρ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ για ποιους στόχους.
σύνδεσμος με τη δήλωση του Eurogroup της 28.11.2010
Κάντε κλικ για πρόσβαση στο 118051.pdf
σύνδεσμος με τα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής 16./17.12.2010 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και σχέδιο + θεωρήσεις του άρθ. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ
Κάντε κλικ για πρόσβαση στο 118578.pdf
Ο περιφερειακός επίτροπος της ΕΕ Johannes Hahn είχε αναθέσει στο αυστριακό ινστιτούτο οικονομικής έρευνας WIFO μια μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε από το ινστιτούτο WIFO τον Μάιο του 2010 με την ονομασία «Λειτουργικότητα και σταθερότητα της ζώνης του ευρώ». http://karl.aiginger.wifo.ac.at/fileadmin/files_aiginger/publications/2010/eurostabilitaet.pdf
Η γνώμη εμπειρογνωμόνων του WIFO αποδεικνύει ότι το άρθ. 136 παρ. 3 Η ΣΛΕΕ έχει ήδη συζητηθεί πριν από τον Μάιο του 2010 ως νομική βάση στο πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ για τον ευρωπαϊκό μηχανισμό χρηματοδότησης (υποστήριξη της Ελλάδας, EFSM, EFSF και ESM) και για την ενεργοποίηση της Επιτροπής της ΕΕ ως οικονομικής κυβέρνησης της ΕΕ (μέσω αυστηρότερης σταθερότητας και Σύμφωνο Ανάπτυξης, Διαδικασία Ανισορροπίας και Δημοσιονομική Εποπτεία), και ότι είχαν ήδη ήδη γίνει εκείνη την εποχή συγκεκριμένες συζητήσεις σχετικά με τη διατύπωση του άρθρου. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ. Η ίδια γνωμοδότηση εμπειρογνωμόνων του WIFO περιλαμβάνει επίσης τις προτάσεις, οι περισσότερες από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν από την Επιτροπή της ΕΕ για τα προσχέδια, τον Σεπτέμβριο του 2010, των κανονισμών της ΕΕ για την αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και για την εισαγωγή της Διαδικασίας Ανισορροπίας.
Ο περιφερειακός επίτροπος της ΕΕ καθώς και ο ειδικός του WIFO φαίνεται να είναι σημαντικοί μάρτυρες της ιστορίας της δημιουργίας τέχνης. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ. Σημαντική επίσης φαίνεται να είναι όταν έχει ανατεθεί η πραγματογνωμοσύνη. Επιπλέον, θα μπορούσαν να προκύψουν σημαντικά περαιτέρω πορίσματα σχετικά με τη συνέντευξη του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jose Manuel Barroso.
VI.2 ευθύνη για τη συστηματική έκταση της αυστηρότητας
Πέραν αυτού, κρίσιμη είναι η διερεύνηση του ερωτήματος, ποιος ευθύνεται γι' αυτό στο αρ. 49 της έκθεσης της «Task Force» (μέρος III.2 της παρούσας επιστολής) της 21.10.2010 απαιτούνται ακόμη και «πολύ» αυστηροί όροι, και η διευκρίνιση, πόσο «πολύ αυστηρή» εννοούνταν εκείνη την εποχή όσον αφορά τους τομείς. όπως το φαγητό και η υγεία, που σχετίζονται με την τέχνη. 7 παρ. 1 λιτ. k Ρωμαϊκό Καταστατικό.
VI.3 συγκεκριμένη διαδικασία δημιουργίας των προϋποθέσεων στην Ελλάδα
Η Ελλάδα έχει λάβει οικονομική βοήθεια για την πληρωμή των υφιστάμενων πιστωτών της από το 2010 μέσω της «ελληνικής υποστήριξης» και στη συνέχεια μέσω του EFSF. Οι συνθήκες, που οδήγησαν στην ανθρωπιστική καταστροφή στον ελληνικό τομέα υγείας, προέρχονται, όπως εξηγείται στο μέρος III.1 της παρούσας επιστολής, από τον Φεβρουάριο του 2012 και έχουν γίνει στο πλαίσιο του EFSF. Όπως και στους άλλους μηχανισμούς του ευρωπαϊκού χρηματοδοτικού μηχανισμού, το σχέδιο των όρων εισήχθη στο πλαίσιο της «Τρόικας» από την Επιτροπή της ΕΕ, με την υποστήριξη του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Λογικό λοιπόν, να πάρουμε συνέντευξη όχι μόνο από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που ούτως ή άλλως εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία λόγω των κατηγοριών κατά της κυρίας Λαγκάρντ και του κ. Μπαρόζο, αλλά και από τους αρμόδιους εκπροσώπους της ΕΚΤ.
Δεδομένου ότι, όπως φαίνεται στο μέρος III.5, ήδη το 2009 πολλοί Έλληνες ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η πείνα στην Ελλάδα δεν έχει επιδεινωθεί μόνο από το EFSF, αλλά και από την «ελληνική υποστήριξη» συνθήκες που οδήγησαν στην πείνα, οι συνεντεύξεις θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνουν συνεντεύξεις από την ΕΚΤ, την Επιτροπή της ΕΕ και το ΔΝΤ, επίσης σχετικά με τη στήριξη της «Ελλάδας».
Η απόφαση για τους όρους λαμβάνεται στο πλαίσιο της «Ελλάδας υποστήριξης» από τους υπουργούς Οικονομικών των κρατών μελών και στο EFSF από τους υφυπουργούς οικονομικών (τους ανώτατους οικονομικούς αξιωματούχους σε εθνικό επίπεδο) στον ευρωπαϊκό φορέα των οικονομικών. υφυπουργούς με την επωνυμία «Ομάδα Εργασίας της Ευρωομάδας». Για τη Γερμανία, ο Δρ. Jörg Asmussen ήταν υφυπουργός οικονομικών μέχρι το τέλος του 2011. έχει επίσης, στο παρελθόν, εργαστεί για την Goldman Sachs και επομένως θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον για μια συνέντευξη.
VI.4 Τα στοιχήματα CDS ως περαιτέρω πιθανό κίνητρο
Με τις ανταλλαγές πιστωτικής αθέτησης (CDS), οι τράπεζες στοιχηματίζουν ότι μια συγκεκριμένη απαίτηση δεν θα χαθεί. Οι πιστωτές συχνά χρησιμοποιούν αυτά τα CD με τον τρόπο, ότι στοιχηματίζουν, ότι οι δικές τους αξιώσεις χάνονται. Αν χάσουν την αξίωσή τους, κερδίζουν τουλάχιστον το στοίχημά τους και στη συνέχεια παίρνουν τα χρήματα για το κερδισμένο στοίχημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα CDS συχνά θεωρούνται επίσης ως ασφάλειες πιστώσεων. Αλλά είναι μάλλον κερδοσκοπικά χρηματοοικονομικά προϊόντα, γιατί μπορεί κανείς μαζί τους να στοιχηματίσει και στην απώλεια απαιτήσεων άλλων πιστωτών. Σύμφωνα με το άρθρο των Financial Times Deutschland «Die Angst der Amerikaner» της 03.11.2011, ο όγκος των CDS για κρατικά ομόλογα ήταν για την Ιταλία 218,8 δις €, για την Ισπανία 121,1 δις €, για την Ελλάδα 100,- δις. €, για τη Γερμανία 84,1 δις €, για την Πορτογαλία 48,7 δις € και για τις ΗΠΑ 21,8 δις €.
Αυτά τα νούμερα, ωστόσο, γίνονται σχετικά για τις τράπεζες στο βαθμό που οι ίδιες εκπέμπουν CDS, είναι οι ίδιες μεγάλοι πιστωτές των κρατών και εξασφαλίζουν τις δικές τους απαιτήσεις από κράτη και με CDS άλλων τραπεζών. Το υπόλοιπο αυτών των απαιτήσεων (σύμφωνα με στους Financial Times Deutschland) στην Ιταλία και των CDS που εκπέμπουν οι τράπεζες για την εξασφάλιση αυτών των απαιτήσεων είναι 15,- δισεκατομμύρια €. Αυτό, ωστόσο, εξακολουθεί να μην λέει τίποτα για την κατανομή των αριθμών μεταξύ των τραπεζών.
Οι πέντε μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ (Bank of America, Citibank, Goldman Sachs, JP Morgan Chase και Morgan Stanley, εδώ ουδέτερα με αλφαβητική σειρά) πωλούν μόνες τους, σύμφωνα με τους Financial Times Deutschland, σχεδόν το 97 % όλων των CDS που διαπραγματεύονται στις ΗΠΑ.
Δεδομένου ότι οι τράπεζες έχουν, ως αποτέλεσμα, σημαντικά δικά τους συμφέροντα ως πιστωτές των κρατών και ως εκδότες CDS, ο πραγματικός ρόλος τέτοιων τραπεζιτών, οι οποίοι έχουν ισχυρή συμβουλευτική επιρροή στην πολιτική και στα θεσμικά όργανα της ΕΕ σε σχέση με τη χρηματοπιστωτική κρίση, θα πρέπει να εξεταστούν πιο στενά, ειδικά εάν και ποια επίδραση μπορεί να είχε η συμβουλευτική τους για τις συνθήκες που οδήγησαν στην ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα.
Ο Δρ. Jörg Asmussen, στο παρελθόν, εργαζόταν για την Goldman Sachs. Ήδη πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του σημερινού ομοσπονδιακού υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Δρ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Δρ. Άσμουσεν ήταν υφυπουργός Οικονομικών, επίσης ήδη από τότε, όταν υπό τον τότε ομοσπονδιακό υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Peer Steinbrück το γερμανικό ίδρυμα διασφάλισης των τραπεζών. Έχει δημιουργηθεί Soffin με κεφάλαια έως 480,- δις €. Μέχρι το τέλος του 2011, εκπροσωπούσε τη Γερμανία στην «Ομάδα Εργασίας του Eurogroup», το όργανο της ΕΕ, το οποίο αποφασίζει για τους όρους του EFSF. Από την 01.01.2012 είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ.
Με την ιδιότητά μου ως Γερμανού, είναι σημαντικό για μένα, για λόγους δικαιοσύνης, να διερευνηθεί και το ερώτημα, πόση ευθύνη αποδίδουν οι Έλληνες, που κατέθεσαν την κατηγορία, στον Γερμανό Καγκελάριο και στον Ο ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, πιθανόν να αποδοθεί απευθείας σε συγκεκριμένες τράπεζες.
VI.6 η ιδιαίτερη επιρροή της Goldman Sachs
Η πολιτική δύναμη της Goldman Sachs στην Ευρώπη βασίζεται σε σημαντικό βαθμό στην τοποθέτηση των δικών της πρώην ή και νυν υπαλλήλων σε ηγετικές πολιτικές θέσεις. Επιπλέον, η Goldman Sachs, όπως π.χ. και η Deutsche Bank, ανήκει στην τράπεζα που εκπροσωπείται στο δίκτυο Bilderberg.
Ο ισχυρός ρόλος της Goldman Sachs στην Bilderberg τεκμηριώνεται επίσης από τη μακροχρόνια ιδιότητα του συμβούλου της Goldman Sachs Mario Monti στη διευθύνουσα επιτροπή της Bilderberg. Είναι μέλος αυτής της επιτροπής σήμερα και ήταν ήδη μέλος της στη διάσκεψη Bilderberg το 1989, στην οποία συζητήθηκε το ζήτημα στο δίκτυο, εάν εκείνη την εποχή θα έπρεπε να δημιουργηθεί μόνο το ευρώ ή ακόμη και μια «κυρίαρχη Ευρώπη».
Www.bilderbergmeetings.org/goverance.html Http://publicintelligence.net/1989-bilderberg-meeting-participant-list/
Σύμφωνα με το άρθρο της Deutsche Mittelstandsnachrichten «Italien: Monti ist im Nebenjob Berater bei Goldman Sachs» της 14.11.2011, ο (μη εκλεγμένος από τον λαό) Ιταλός πρωθυπουργός Mario Monti είναι, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση αυτής της μεγάλης τράπεζας, μέλος της «διεθνούς συμβουλευτικής επιτροπής» αυτής της τράπεζας. Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, η Goldman Sachs ήταν επίσης αυτή που συμβουλεύει την Ελλάδα, όταν η Ελλάδα πέτυχε την ένταξη στο ευρώ με λανθασμένες πληροφορίες προς τη Eurostat. Επιπλέον, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι ήταν, από το 2002 έως το 2005, αντιπρόεδρος της Goldman Sachs. Επίσης, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Χανκ Πόλσον φαίνεται να έχει διασυνδέσεις με την Goldman Sachs, επειδή κατάφερε να πουλήσει τις μετοχές του σε αυτήν την τράπεζα αρκετά νωρίς πριν από την κρίση για 500 εκατομμύρια δολάρια. προτού διεισδύσει η τιμή της μετοχής. Ο ίδιος κ. Πόλσον ήταν υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, όταν ολοκληρώθηκε η διάσωση των 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων. από τα 700,- δισ. $, ωστόσο, η ίδια η Goldman Sachs φαίνεται ότι κέρδισε, σύμφωνα με την Deutsche Mittelstandsnachrichten, μόνο με 13,- δισ. $.
Και παρόλο που όλο αυτό η Goldman Sachs συμβουλεύει «τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης χρέους», φαίνεται έτσι να διαδραματίζει ακόμη πιο κεντρικό ρόλο στην ενορχήστρωση της διαφύλαξης των τραπεζών στο όνομα της διαφύλαξης του ευρώ. Γερμανική τράπεζα. http://www.deutsche-mittelstands-nachrichten.de/2011/11/11670
Η σημασία του ελέγχου επί της ΕΚΤ και της ιταλικής κυβέρνησης φαίνεται επίσης στο άρθρο "Goldman: "Neuwahlen in Italien sind das Schlimmste!" “ του Deutsche Mittelstandsnachrichten της 09.11.2011. Σύμφωνα με το άρθρο, η Goldman Sachs άσκησε πιέσεις για μια κυβέρνηση τεχνοκρατών και για νέες εκλογές όχι πριν από τον Ιανουάριο, καλύτερη άνοιξη 2012 – επιτυχημένη, ενώ η Αυτού Εξοχότητα, κ. Mario Monti, κυβερνά την Ιταλία. Και η Goldman Sachs ζητά πραγματικά από την ΕΚΤ να συνεχίσει να αγοράζει ιταλικά ομόλογα μεγάλου τύπου. Ένα κρίσιμο στοιχείο, ότι η Goldman Sachs φαίνεται να εμπλέκεται επίσης σε στοιχήματα σχετικά με μια χρεοκοπία του ιταλικού κράτους.
http://www.deutsche-mittelstandsnachrichten.de/2011/11/31177
Όπως δείχνει το άρθρο «Goldman Sachs empfiehlt Wetten gegen Europa» της Deutsche Mittelstandsnachrichten της 15.11.2011, αυτή η τράπεζα προσφέρει εν τω μεταξύ ανταλλαγές πιστωτικής αθέτησης, με τις οποίες μπορεί κανείς να κάνει εικασίες εναντίον τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών, στις οποίες υπάρχει κίνδυνος απώλειας πιστωτικών απαιτήσεων θεωρούνται. Επιπλέον, ο στρατηγός της Goldman Sachs, Alan Brazil, συνιστά να κερδοσκοπούν έναντι του ευρώ, επειδή το ευρώ αποδυναμώνεται σημαντικά, εάν γίνουν περαιτέρω πακέτα διάσωσης. Το άρθρο αναφέρει επίσης ότι η Goldman Sachs συμβουλεύει «πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις» σχετικά με την κρίση χρέους. Λίγο στους αδύναμους πριν από τις 15.11.2011, η Goldman Sachs, σε συνάντηση με τον Ισπανό υπουργό Οικονομίας Jose Manuel Campa και με τις πιστώτριες τράπεζες, παρουσίασε συγκεκριμένες «προτάσεις» «για περαιτέρω μέτρα λιτότητας στην Ισπανία».http://www.deutsche-mittelstands-nachrichten.de/2011/09/24129/
Ότι ο Ιταλός Πρωθυπουργός, Εξοχότατε, Mario Monti, εννοεί ότι η Goldman Sachs κυβερνά ιδιαίτερα την Ιταλία, φαίνεται και από το άρθρο «Italien – die Monti-Euphorie ist bereits vorbei» του Alles Schall und Rauch της 17.11.2011. Σύμφωνα με το άρθρο, ήδη χιλιάδες Ιταλοί διαμαρτύρονται ενάντια στην «κυβέρνηση του τραπεζίτη» και φωνάζουν προτάσεις όπως «Δεν θέλουμε μια κυβέρνηση των τραπεζών» ή «Ο Μόντι μας κάνει όλους ζητιάνους». Ο Alles Schall und Rauch προβλέπει ότι , Η Εξοχότητά του, ο κ. Μόντι δεν θέλει μόνο να «εκπληρώσει τις υποσχέσεις προς την ΕΕ και τα δραστικά μέτρα λιτότητας, αλλά και να προωθήσει αυστηρά την ιδιωτικοποίηση και να περιορίσει δραστικά τη χρήση μετρητών στις καθημερινές συναλλαγές πληρωμών. Αυτό που ήδη βιώνουν οι Έλληνες, τώρα θα πλησιάσει τους Ιταλούς, θα μειωθούν οι μισθοί, θα αυξηθούν οι φόροι,http://alles-schallundrauch.blogspot.com/2011/11/italien-die-monti-euphorie-ist-bereits.html#ixzz1e0APyoln
Η Goldman Sachs κερδίζει επίσης ως «Betreuerbank» του EFSF, ενώ το EFSF δεν λέει πόσα τελικά κερδίζουν αυτοί οι «Betreuerbanken» εις βάρος των φορολογουμένων για την υπηρεσία τους στο EFSF (άρθρο «Wie Goldman Sachs am EFSF mitverdient» της Deutsche Mittelstandsnachrichten vom 06.10.2011) http://www.deutsche-mittelstands-nachrichten.de/2011/710/27148/
Εν τω μεταξύ, ο Δρ. Jörg Asmussen είναι σύμβουλος του υποψηφίου καγκελαρίου του SPD Peer Steinbrück
http://jasminrevolution.wordpress.com/2012/11/13/ifd-leak-die-steinbruck-goldman-connection
Η πραγματική αποφασιστική επιρροή της Goldman Sachs στην ΕΚΤ και στην ιταλική κυβέρνηση, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, στη γερμανική κυβέρνηση, καθώς και η σημαντική επιρροή της Goldman Sachs στη διευθύνουσα επιτροπή του δικτύου Bilderberg, σε συνδυασμό με σημαντικά ίδια συμφέροντα ως πιστωτής των κρατών και ιδιαίτερα ως προσφέρων CDS, να καταστήσει επειγόντως αναγκαία μια έρευνα, εάν και, αν ναι, κατά πόσο αυτή η τράπεζα έχει επηρεάσει τη συμπεριφορά της Γερμανίας, της Ιταλίας και ιδιαίτερα της ΕΚΤ σχετικά με τις συνθήκες στην Ελλάδα και όσον αφορά τη δημιουργία του ευρωπαϊκού χρηματοδοτικού μηχανισμού.
Τουλάχιστον οι κύριοι Mario Draghi, (Εξοχότατε) Mario Monti και ο Δρ. Jörg Asmussen θα πρέπει να πάρουν συνέντευξη σχετικά με αυτό.
Η πολιτική δύναμη, την οποία η Bilderberg καθιστά εφικτή για τις τράπεζες, βασίζεται σε πρώτη γραμμή στην πιθανότητα, τα ΜΜΕ που είναι ενσωματωμένα με την Bilderberg να δώσουν την προσοχή τους στους πολιτικούς και να θέσουν ζητήματα φιλικά προς τις τράπεζες στην ατζέντα των μέσων ενημέρωσης και να μπορούν να κάνουν λογοκρισία σε θέματα και πολιτικοί, που / που νιώθουν άβολα για τις τράπεζες.
Οι πολιτικοί, που προσκαλούνται πρόσφατα ως καλεσμένοι είναι πιο συχνά, τέτοιοι πολιτικοί, των οποίων η καριέρα ανεβαίνει μετά την επίσκεψή τους στο Bilderberg. Ο Γιώργος Παπανδρέου συμμετείχε στη διάσκεψη Bilderberg το 2009 στην Ελλάδα και εξελέγη Έλληνας πρωθυπουργός μόνο μήνες μετά. Ο Πέερ Στάινμπρουκ, ο οποίος ήταν ήδη υπουργός Οικονομικών μέχρι το 2009, όταν ολοκληρώθηκε η ομπρέλα διασφάλισης της γερμανικής τράπεζας Soffin, ήταν στη διάσκεψη Bilderberg το 2011 στην Ελβετία και τώρα είναι υποψήφιος καγκελάριος του δεύτερου μεγαλύτερου γερμανικού κόμματος Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας.
Οι επίσημες λίστες καλεσμένων των τριών πιο πρόσφατων συναντήσεων της Bilderberg βρίσκονται στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.bilderbergmeetings.org/meetings.html
Ένας από τους συνδέσμους με όλες τις λίστες καλεσμένων των μέχρι τότε συναντήσεων Bilderberg είναι:
http://www.flegel-g.de/index-bilderberg-teilnehmerlisten.html
Η διάσκεψη Bilderberg 09.-12. 06.2011 στην Ελβετία έλαβε χώρα λίγο πριν από την εκλογή της σημερινής διευθύνουσας συμβούλου του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Τα δύο πρώτα σημεία της ημερήσιας διάταξης της συνάντησης Bilderberg 2011 «Καινοτομία και δημοσιονομική πειθαρχία» και «το ευρώ και οι προκλήσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση» υποδηλώνουν την υπόθεση, ότι το άρθρο. 136 παρ. 3 Η ΣΛΕΕ και οι μηχανισμοί, που κάποιος ήθελε αντίστοιχα να βασιστεί σε αυτό το άρθρο, έχουν συζητηθεί εκεί με την έννοια της ενημέρωσης για τη σύνοδο του Συμβουλίου Ecofin στις 20.06.2011 και για τη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 23. /24.06.2011.
Η ατζέντα της συνάντησης Bilderberg 2011 είναι εδώ:
http://www.bilderbergmeetings.org/meeting_2011
Επίσης οι συμμετέχοντες στη διάσκεψη Bilderberg 2011 δείχνουν ότι πρέπει να έχει γίνει μια προκαταρκτική συζήτηση, αντιδημοκρατική και αδιαφανής λόγω αποκλεισμού του κοινού, για τη συμπεριφορά στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 23.+24.06.2011, ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, καθώς και η απόφαση για τη Συνθήκη ESM, πρέπει να έχουν προδιαμορφωθεί εν μέρει στη διάσκεψη Bilderberg το 2011. http://www.bilderbergmeetings.org/participants_2011.html
Ο Herman van Rompuy, ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη εξουσία στην ατζέντα και τις δημοσιεύσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ήταν εκεί, με την υποστήριξη του Frans van Daele, επικεφαλής του τμήματος προσωπικού του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Στη συνάντηση συμμετείχε και ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ. Η σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εξασφαλιστεί από τον Etienne Davignon (τον τότε πρόεδρο των Bilderbergers), τον Joaquin Almunia (Αντιπρόεδρο της Επιτροπής της ΕΕ) και τη Neelie Kroes
(Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής). Επίσης, ο Pascal Lamy (γενικός διευθυντής του ΠΟΕ) και ο Robert Zoellick (πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας) έχουν βρεθεί εκεί. Από τους υπουργούς Οικονομικών εκείνης της εποχής έχουν συμμετάσχει ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου (Ελλάδα), ο George Osborne (Μ. Βρετανία) και ο Giulio Tremonti (Ιταλία). Ιδιαίτερη σημασία για τον τραπεζικό τομέα είχε ο Josef Ackermann ως μέλος της προπαρασκευαστικής επιτροπής, αλλά και οι πρόεδροι των εθνικών τραπεζών του Καναδά και του Βελγίου, πρώην πρόεδρος της αμερικανικής εκδοτικής τράπεζας Federal Reserve, και εκπρόσωποι άλλων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών. όπως, π.χ., η Goldman Sachs και η Chase Manhatten Bank, ήταν εκεί.
Αφού ο Herman van Rompuy έφερε το προσχέδιο της τέχνης. 136 παρ. 3 ΣΛΕΕ στις 16./17.12.2010 στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, πρέπει να διερευνηθεί επειγόντως, εάν και σε ποιο βαθμό οι εταιρείες, που εμπλέκονται με την Bilderberg, συμμετείχαν στη δημιουργία του σχεδίου.
Το πόσο αντιδημοκρατικός είναι ο ευρωπαϊκός χρηματοπιστωτικός μηχανισμός, αποτυπώνεται τώρα και από τον δείκτη δημοκρατίας 2011 του οικονομικού περιοδικού «The Economist». Παρόλο που αυτό το οικονομικό περιοδικό συμμετέχει στο Bilderberg, τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού χρηματοδοτικού μηχανισμού και της «υποστήριξης της Ελλάδας» επικρίνονται με ξεκάθαρα λόγια στη σελ. 20:
«Ο κύριος λόγος για τη μείωση των βαθμολογιών της δημοκρατίας το 2011 στην περιοχή ήταν η διάβρωση της κυριαρχίας και της δημοκρατικής λογοδοσίας που σχετίζεται με τις επιπτώσεις και τις απαντήσεις στην κρίση της ευρωζώνης (πέντε από τις επτά χώρες που παρουσίασαν πτώση στις βαθμολογίες τους- Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία). Το πιο δραματικό είναι ότι σε δύο χώρες (Ελλάδα και Ιταλία) οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί έχουν αντικατασταθεί από τεχνοκράτες επικεφαλής των κυβερνήσεων. Έξι κυβερνήσεις της ευρωζώνης κατέρρευσαν το 2011 και σημειώθηκαν αυξανόμενες δημόσιες διαμαρτυρίες και πολλαπλασιασμός νέων πολιτικών κομμάτων και κινημάτων. Η πολιτική σε ορισμένες χώρες δεν καθορίζεται πλέον από τα εθνικά νομοθετικά σώματα και τους εκλεγμένους πολιτικούς, αλλά ουσιαστικά καθορίζεται από τους επίσημους πιστωτές, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ.http://www.vedomosti.ru/cgi-bin/vedomosti_15-12-2011.pdf?file=2011/12/15/0_1951216671
Συνημμένα:
-Η παραίτηση του Davison Budhoo από το ΔΝΤ (μόνο σε CD) (στα γερμανικά)
Περιεχόμενα
Σχετικές αναρτήσεις:
ICC Appeals [3] = 1) Yeritsidoy, 2) Salemi, 3) Τράγκας και άλλοι
Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Σύμβαση για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας κλπ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ (ΔΠΔ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου