Κάτω από το φως των αρχαίων ελληνικών μύθων, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τη βαθύτερη διάσταση και τις εσωτερικές προεκτάσεις της μυθολογίας.


Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, μια συνοπτική μελέτη, εξετάζοντας ορισμένους από τους εξέχοντες μύθους και πρόσωπα. Πριν προχωρήσουμε σε οποιουδήποτε είδους εξειδικευμένη θεώρηση, ας δούμε ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου και η συμμετοχή του στη μυθοπλαστική διαδικασία. Η μυθολογία είναι ανθρωποκεντρική. Πλάστηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο και αποτελεί ουσιαστικά το θησαυροφυλάκιο της φυλετικής του μνήμης. Είναι η αποτύπωση της κοσμικής του καταγωγής και των δυνάμεων που κινούν το εξελικτικό του πεπρωμένο. Είναι σχεδόν η μοναδική αλυσίδα συσχετισμών που έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την έρευνά μας πίσω στα βάθη των αιώνων, εκεί που η ιστορική επιστήμη χάνει τα χνάρια της λογικής απόδειξης.
Σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ και τον Τζόζεφ Κάμπελ ο συμβολισμός στη μυθολογία δεν έχει καμία σχέση με λογικές διαδικασίες. Το σύμβολο είναι πανάρχαιο και γεννιέται σε εποχές που ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει ακόμη τη λογική. Δεν κατασκευάζεται, αλλά παράγεται αυτόματα από την ίδια την ψυχή. Είναι προϊόν ανάμνησης της μακραίωνης εξέλιξης, μια αναπαράσταση του παγκόσμιου αρχέτυπου. Με άλλους όρους, το σύμβολο αποτελεί προϊόν μιας ιδιαίτερης σύνθεσης, ή μάλλον αφαίρεσης και απόσπασης από τη μορφική λεπτομέρεια.