Όπως επισημαίνετε, την στιγμή που η εγχώρια ιστοριογραφία της πορείας του Βενιζελικού χώρου αλλά και της κομμουνιστικής Αριστεράς στις αρχές του 20ου αιώνα είναι υπερπλήρης, όσον αφορά τον αντιβενιζελικό χώρο παραμένει ένα σημαντικό ερευνητικό κενό.
Τί πιστεύετε ότι ευθύνεται για αυτή την έλλειψη ενδιαφέροντος και έρευνας για την ιστορία των Αντιβενιζελικών στην σύγχρονη ιστορική έρευνα;
Νομίζω ότι για να δημιουργηθεί το κενό αυτό στην ιστορική έρευνα συντέλεσε μια σειρά από λόγους: η μεταπολίτευση του 1974 και η οριστική κατάργηση της Βασιλείας στην Ελλάδα, η ιδεολογική εδραίωση της αριστερόστροφης κουλτούρας στην κοινωνία και στην ακαδημαϊκή κοινότητα στον τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών, και ο λίθος του αναθέματος που δέχθηκε ο αντιβενιζελισμός στο σύνολό του από την ιστορική κοινότητα τουλάχιστον ως το 2004.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες είχαν καταστήσει το ζήτημα του αντιβενιζελισμού ένα ταμπού που δεν άγγιζε κανείς ιστορικός γιατί απλούστατα θα μπορούσε να τον χαντακώσει ακαδημαϊκά αν δεν το χειριζόταν «σωστά».
Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από την μεταπολίτευση και υποχωρεί η πολιτική σκοπιμότητα τόσο η ιστορική κοινότητα αντιμετωπίζει τον Εθνικό Διχασμό και τον Μεσοπόλεμο πιο έντιμα και ισορροπημένα – την τάση αυτή την έχει χαρακτηρίσει εύστοχα ο Θανάσης Διαμαντόπουλος ως ήπιο αντιβενιζελικό αναθεωρητισμό - και νομίζω ότι αυτή η διαδικασία που έχει πυροδοτηθεί θα συνεχιστεί και μόνο ευεργετικά αποτελέσματα θα έχει με την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την αποενοχοποίηση μέρους της κοινωνίας μας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο ωραιοποίησης του αντιβενιζελισμού, αλλά να αποφανθούμε ακριβοδίκαια, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται.
Η ιστορία πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται ως πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και να αφεθούν οι ιστορικοί να κάνουν την δουλειά τους απερίσπαστοι.
