Μια φιλοσοφία χωρίς πολιτική είναι αρκετά κοινή. Αισθητές, ηθικολόγοι, μυθιστοριογράφοι – όλοι μπορούν εύκολα να κριθούν και να βρεθούν ανεπαρκείς σε αυτή τη βάση. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος μιας πολιτικής χωρίς φιλοσοφία. Μια πολιτική αδέσμευτη, χωρίς αρχές, που έχει ως πιο θεμελιώδη δέσμευσή της τη δική της διαιώνιση. Μια Realpolitik που πιστεύει ότι είναι πολύ λεπτή —ή πολύ ρεαλιστική— για να αντιμετωπίσει τέτοιες ηθικές κοινοτοπίες όπως δεν πρέπει να σκοτώσεις. Ή: ο βιασμός είναι έγκλημα, παντού και πάντα. Αλλά μερικές φορές η ηθική φιλοσοφία επαναφέρει την αρένα, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε πανεπιστημιουπόλεις σε όλη την Αμερική. Κατανοώ ότι η ηθική που διέπει τις διαμαρτυρίες βασίζεται σε δύο ευρέως αναγνωρισμένες αρχές:
Υπάρχει ηθικό καθήκον να εκφράσουμε την αλληλεγγύη με τους αδύναμους σε κάθε κατάσταση που περιλαμβάνει καταπιεστική εξουσία.
Εάν ο μηχανισμός της καταπιεστικής δύναμης πρόκειται να εκπαιδευτεί στους αδύναμους, τότε υπάρχει καθήκον να σταματήσουν τα γρανάζια με κάθε απαραίτητο μέσο.
Η πρώτη αρχή μερικές φορές σημαίνει ότι το «αδύναμο» σημαίνει «όποιος έχει τη λιγότερη δύναμη» και μερικές φορές «αυτός που υποφέρει περισσότερο», αλλά τις περισσότερες φορές ένας συνδυασμός και των δύο. Η δεύτερη αρχή, εν τω μεταξύ, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την υπεράσπιση της επαναστατικής βίας, αν και αυτή η ερμηνεία έχει εξίσου συχνά απορριφθεί από ειρηνιστές ριζοσπάστες, μεταξύ των οποίων δύο από τους πιο διάσημους είναι, φυσικά, ο Mahatma Gandhi και ο Martin Luther King, Jr. Κατά την ερμηνεία του ειρηνιστή, το σώμα που πρέπει να τοποθετήσουμε ανάμεσα στα γρανάζια δεν είναι του εχθρού μας αλλά του δικού μας. Κάνοντας αυτό, μπορεί να πληρώσουμε το απόλυτο τίμημα με το πραγματικό μας σώμα, με τη μη μεταφορική έννοια.
