Ηεφεύρεση του έθνους-κράτους με συνοριακή σκέψη οδήγησε σε ιστορικούς και συνεχείς πολέμους όπως η ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης, ο πόλεμος Ρωσίας -Ουκρανίας, η μαροκινή κατοχή της Δυτικής Σαχάρας, το Κουρδιστάν, το Κασμίρ, η σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η βόρεια Ουγκάντα , για να αναφέρω μερικά. Σε όλες αυτές τις συγκρούσεις ένα από τα βασικά συστατικά που διαγράφεται από τον λόγο είναι η Γη.
Η Γη είναι ένα ζωντανό ον και, ως εκ τούτου, έχει υπαρξιακά και εγγενή δικαιώματα. Η Γη είναι πέρα από τα σύνορα. Ανήκουμε στη Γη και υπάρχουμε μέσα στη Γη. Ωστόσο, ως άνθρωποι και ένα από το πλήθος των όντων που συνυπάρχουν στη Γη, η επιθυμία μας για κυριαρχία στη Γη και σε όλα τα άλλα όντα σημαίνει ότι χάνουμε τη σύνδεσή μας με τη Γη και με άλλα (πολλαπλά είδη, συμπεριλαμβανομένης της πανίδας και χλωρίδα).
Επιπλέον, ο λόγος της κυριαρχίας, που διαφημίζεται ως μέτρο επιτυχίας, γίνεται μέσω του ελέγχου και της διαχείρισης των άλλων - του ναρκισσισμού της αποικιοκρατίας. Περιορίζουμε την κίνηση μέσω βιβλιαρίων ή μεταναστευτικών νόμων που υποτιμούν ορισμένους ενώ άλλους κάνουν μονάρχες.
Επεκτείνουμε αυτόν τον ναρκισσισμό της αποικιοκρατίας στους τρόπους με τους οποίους ελέγχουμε και διαχειριζόμαστε τη φύση και εδώ εννοώ τον περιορισμό των ζώων και των φυτών σε εκχωρήσεις, κάτι διαφορετικό από τις έννοιες της κατοχής. Με αυτό ως βάση της επιτυχίας, μια εγγενής τοξικότητα εκπορεύεται για να κάνει τους λίγους κύριους των πολλών. Όλα τα επαγγέλματα, ιδιαίτερα η ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης, μαζί με τη σκέψη των συνόρων, αποτελούν μέρος αυτού του τοπίου ελέγχου και διαχείρισης αυτού που ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Yoav Gallant αναφέρει ως «ανθρώπινα ζώα”.
