Όλα τα άρθρα της Global Research μπορούν να διαβαστούν σε 51 γλώσσες ενεργοποιώντας το αναπτυσσόμενο μενού «Μετάφραση Ιστότοπου» στο επάνω banner της αρχικής μας σελίδας (έκδοση για υπολογιστές).
Για να λάβετε το Daily Newsletter της Global Research (επιλεγμένα άρθρα), κάντε κλικ εδώ .
Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Twitter και εγγραφείτε στο κανάλι μας στο Telegram . Μη διστάσετε να αναδημοσιεύσετε και να μοιραστείτε ευρέως άρθρα της Παγκόσμιας Έρευνας.
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 7 Ιουλίου 2022
«Και έτσι καθιστά όλο και πιο φανερό το μεγάλο κεντρικό γεγονός ότι η αιτία της άθλιας κατάστασης της εργατικής τάξης πρέπει να αναζητηθεί, όχι σε αυτά τα μικρά παράπονα, αλλά στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα». Friedrich Engels , The Condition of the Working Class in England (1845) ( πρόλογος στην αγγλική έκδοση , σ.36)
Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα έχουν προωθήσει για δεκαετίες μια πολιτική ατζέντα που βασίζεται σε περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, αυξήσεις στους φόρους που πληρώνουν οι φτωχότεροι και κινήσεις για την υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και προστασιών.
Οι πολιτικές «διαρθρωτικής προσαρμογής» του ΔΝΤ είχαν ως αποτέλεσμα το 52% των Αφρικανών να μην έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και το 83% να μην έχουν δίχτυα ασφαλείας για να ξαναπατήσουν εάν χάσουν τη δουλειά τους ή αρρωστήσουν. Ακόμη και το ΔΝΤ έχει δείξει ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές τροφοδοτούν τη φτώχεια και την ανισότητα .
Το 2021, μια ανασκόπηση της Oxfam για τα δάνεια του ΔΝΤ για τον COVID-19 έδειξε ότι 33 αφρικανικές χώρες ενθαρρύνθηκαν να ακολουθήσουν πολιτικές λιτότητας. Οι φτωχότερες χώρες του κόσμου πρόκειται να πληρώσουν 43 δισεκατομμύρια δολάρια για αποπληρωμή χρέους το 2022, κάτι που διαφορετικά θα μπορούσε να καλύψει το κόστος των εισαγωγών τροφίμων τους.
Η Oxfam και η Development Finance International (DFI) αποκάλυψαν επίσης ότι 43 από τα 55 κράτη μέλη της Αφρικανικής Ένωσης αντιμετωπίζουν περικοπές δημοσίων δαπανών ύψους 183 δισεκατομμυρίων δολαρίων τα επόμενα πέντε χρόνια.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Michel Chossudovsky του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση, το κλείσιμο της παγκόσμιας οικονομίας (11 Μαρτίου 2020, το lockdown που επιβλήθηκε σε περισσότερες από 190 χώρες) έχει πυροδοτήσει μια άνευ προηγουμένου διαδικασία παγκόσμιου χρέους. Οι κυβερνήσεις βρίσκονται πλέον υπό τον έλεγχο των παγκόσμιων πιστωτών στη μετά τον COVID-19 εποχή.
Αυτό που βλέπουμε είναι μια de facto ιδιωτικοποίηση του κράτους καθώς οι κυβερνήσεις συνθηκολογούν με τις ανάγκες των δυτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Επιπλέον, αυτά τα χρέη είναι σε μεγάλο βαθμό εκφρασμένα σε δολάρια, συμβάλλοντας στην ενίσχυση του δολαρίου ΗΠΑ και της μόχλευσης των ΗΠΑ επί των χωρών.
Εγείρει το ερώτημα: τι ήταν πραγματικά ο COVID;
Εκατομμύρια έχουν θέσει αυτό το ερώτημα από τότε που ξεκίνησαν τα lockdown και οι περιορισμοί στις αρχές του 2020. Εάν όντως αφορούσε τη δημόσια υγεία, γιατί να κλείσουν το μεγαλύτερο μέρος των υπηρεσιών υγείας και της παγκόσμιας οικονομίας γνωρίζοντας καλά ποιες θα ήταν οι τεράστιες επιπτώσεις στην υγεία, τις οικονομικές και το χρέος;
Γιατί να οργανώσουμε μια εκστρατεία προπαγάνδας στρατιωτικού τύπου για να λογοκρίνουμε παγκοσμίου φήμης επιστήμονες και να τρομοκρατούμε ολόκληρους πληθυσμούς και να χρησιμοποιούμε όλη τη δύναμη και τη βαρβαρότητα της αστυνομίας για να διασφαλίσουμε τη συμμόρφωση;
Αυτές οι ενέργειες ήταν εντελώς δυσανάλογες σε σχέση με οποιονδήποτε κίνδυνο δημιουργούσε για τη δημόσια υγεία, ειδικά όταν λάβαμε υπόψη τον τρόπο με τον οποίο οι ορισμοί και τα δεδομένα του «θανάτου COVID» συχνά υποβλήθηκαν σε μασάζ και πώς χρησιμοποιήθηκαν εσφαλμένα τα τεστ PCR για να φοβηθούν οι πληθυσμοί να υποβληθούν.
Ο καθηγητής Fabio Vighi του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ υπονοεί ότι θα έπρεπε να ήμασταν καχύποπτοι από την αρχή όταν οι συνήθως «αδίστακτες κυρίαρχες ελίτ» πάγωσαν την παγκόσμια οικονομία μπροστά σε ένα παθογόνο που στοχεύει σχεδόν αποκλειστικά τους μη παραγωγικούς (τους άνω του 80).
Ο COVID ήταν μια κρίση του καπιταλισμού που μεταμφιέζεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία.
Καπιταλισμός
Ο καπιταλισμός πρέπει να συνεχίσει να επεκτείνεται ή να δημιουργεί νέες αγορές για να εξασφαλίσει τη συσσώρευση κεφαλαίου για να αντισταθμίσει την τάση πτώσης του γενικού ποσοστού κέρδους. Ο καπιταλιστής χρειάζεται να συσσωρεύσει κεφάλαιο (πλούτο) για να μπορέσει να το επανεπενδύσει και να αποκομίσει περαιτέρω κέρδη. Ασκώντας καθοδική πίεση στους μισθούς των εργαζομένων, ο καπιταλιστής εξάγει επαρκή υπεραξία για να μπορέσει να το κάνει αυτό.
Αλλά όταν ο καπιταλιστής αδυνατεί να επανεπενδύσει επαρκώς (λόγω της μειωμένης ζήτησης για εμπορεύματα, της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών και αγορών, κ.λπ.), ο πλούτος (κεφάλαιο) συσσωρεύεται, υποτιμάται και το σύστημα περνά σε κρίση. Για να αποφευχθεί η κρίση, ο καπιταλισμός απαιτεί συνεχή ανάπτυξη, αγορές και επαρκή ζήτηση.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Ted Reese , το καπιταλιστικό ποσοστό κέρδους έχει πτωτική τάση από περίπου 43% τη δεκαετία του 1870 σε 17% τη δεκαετία του 2000. Αν και οι μισθοί και οι εταιρικοί φόροι έχουν μειωθεί, η εκμεταλλευσιμότητα της εργασίας ήταν ολοένα και πιο ανεπαρκής για να καλύψει τις απαιτήσεις της συσσώρευσης κεφαλαίου.
Μέχρι τα τέλη του 2019, πολλές εταιρείες δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν επαρκή κέρδη. Η πτώση του κύκλου εργασιών, οι περιορισμένες ταμειακές ροές και οι ισολογισμοί με υψηλή μόχλευση επικρατούσαν.
Η οικονομική ανάπτυξη αποδυναμωνόταν εν όψει της τεράστιας χρηματιστηριακής κατάρρευσης τον Φεβρουάριο του 2020, η οποία είδε τρισεκατομμύρια περισσότερα να αντλούνται στο σύστημα με το πρόσχημα της «ανακούφισης από τον COVID-19».
Για να αποφευχθεί η κρίση μέχρι εκείνο το σημείο, είχαν χρησιμοποιηθεί διάφορες τακτικές.
Οι πιστωτικές αγορές διευρύνθηκαν και το προσωπικό χρέος αυξήθηκε για να διατηρηθεί η καταναλωτική ζήτηση καθώς οι μισθοί των εργαζομένων συμπιέστηκαν. Έγινε χρηματοοικονομική απορρύθμιση και επετράπη στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο να εκμεταλλευτεί νέους τομείς και επενδυτικές ευκαιρίες. Ταυτόχρονα, οι επαναγορές μετοχών, η οικονομία του φοιτητικού χρέους, η ποσοτική χαλάρωση και οι μαζικές διασώσεις και επιδοτήσεις και η επέκταση του μιλιταρισμού συνέβαλαν στη διατήρηση της οικονομικής ανάπτυξης.
Υπήρξε επίσης μια επιτάχυνση μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που είδε τα αυτόχθονα συστήματα παραγωγής στο εξωτερικό να εκτοπίζονται από παγκόσμιες εταιρείες και τα κράτη να πιέζονται να αποσυρθούν από τομείς οικονομικής δραστηριότητας, αφήνοντας τους διεθνικούς παίκτες να καταλαμβάνουν τον χώρο που μένει ανοιχτός.
Ενώ αυτές οι στρατηγικές παρήγαγαν κερδοσκοπικές φούσκες και οδήγησαν σε υπερεκτίμηση των περιουσιακών στοιχείων και αύξησαν τόσο το προσωπικό όσο και το δημόσιο χρέος, συνέβαλαν στη συνέχιση της εξασφάλισης βιώσιμων κερδών και απόδοσης της επένδυσης.
Έρχεται όμως το 2019, ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Μέρβιν Κινγκ προειδοποίησε ότι ο κόσμος υπνοβατεί προς μια νέα οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση που θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Υποστήριξε ότι η παγκόσμια οικονομία είχε κολλήσει σε μια παγίδα χαμηλής ανάπτυξης και η ανάκαμψη από την κρίση του 2008 ήταν πιο αδύναμη από εκείνη μετά τη Μεγάλη Ύφεση.
Ο Κινγκ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν καιρός η Ομοσπονδιακή Τράπεζα και άλλες κεντρικές τράπεζες να ξεκινήσουν συνομιλίες κεκλεισμένων των θυρών με πολιτικούς.
Αυτό ακριβώς συνέβη καθώς οι βασικοί παίκτες, συμπεριλαμβανομένου του BlackRock, του πιο ισχυρού επενδυτικού ταμείου στον κόσμο, συγκεντρώθηκαν για να επεξεργαστούν μια στρατηγική για το μέλλον. Αυτό έγινε ενόψει του COVID.
Εκτός από την εμβάθυνση της εξάρτησης των φτωχότερων χωρών από το δυτικό κεφάλαιο, ο Fabio Vighi λέει ότι τα lockdowns και η παγκόσμια αναστολή των οικονομικών συναλλαγών επέτρεψαν στην Fed των ΗΠΑ να πλημμυρίσει τις προβληματικές χρηματοπιστωτικές αγορές (υπό το πρόσχημα του COVID) με φρεσκοτυπωμένο χρήμα, ενώ έκλεισε την πραγματική οικονομία για την αποφυγή υπερπληθωρισμού. Τα lockdown ανέστειλαν τις επιχειρηματικές συναλλαγές, γεγονός που εξάντλησε τη ζήτηση για πίστωση και σταμάτησε τη μετάδοση.
Ο COVID παρείχε κάλυψη για μια διάσωση πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την καπιταλιστική οικονομία που βρισκόταν σε κατάρρευση πριν από τον COVID. Παρά μια δεκαετία ή και περισσότερο «ποσοτικής χαλάρωσης», αυτή η νέα διάσωση ήρθε με τη μορφή τρισεκατομμυρίων δολαρίων που διοχετεύθηκαν στις χρηματοπιστωτικές αγορές από την Fed των ΗΠΑ (τους μήνες πριν από τον Μάρτιο του 2020) και την επακόλουθη «ανακούφιση για τον COVID-19».
Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και οι παγκόσμιοι ηγέτες γνώριζαν πολύ καλά ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος στους φτωχούς του κόσμου από το κλείσιμο της παγκόσμιας οικονομίας μέσω των lockdown που σχετίζονται με τον COVID.
Ωστόσο, το ενέκριναν και τώρα υπάρχει η προοπτική ότι πάνω από το ένα τέταρτο του δισεκατομμυρίου περισσότεροι άνθρωποι παγκοσμίως θα πέσουν σε ακραία επίπεδα φτώχειας μόνο το 2022.
Τον Απρίλιο του 2020, η Wall Street Journal ανέφερε ότι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα αντιμετώπισαν έναν κατακλυσμό αιτημάτων βοήθειας από δεκάδες φτωχότερες χώρες που αναζητούσαν προγράμματα διάσωσης και δάνεια από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με 1,2 τρισεκατομμύρια δολάρια για δανεισμό.
Εκτός από τη συμβολή στην επανεκκίνηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το κλείσιμο της παγκόσμιας οικονομίας βάθυνε σκόπιμα την εξάρτηση των φτωχότερων χωρών από τους δυτικούς παγκόσμιους ομίλους ετερογενών δραστηριοτήτων και τα οικονομικά συμφέροντα.
Τα lockdown συνέβαλαν επίσης στην επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού που περιλαμβάνει μικρότερες επιχειρήσεις που οδηγούνται σε χρεοκοπία ή εξαγοράζονται από μονοπώλια και παγκόσμιες αλυσίδες , διασφαλίζοντας έτσι συνεχή βιώσιμα κέρδη για τη Big Tech, τους γίγαντες ψηφιακών πληρωμών και τις παγκόσμιες διαδικτυακές εταιρείες όπως η Meta και η Amazon και η εξάλειψη του εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Αν και οι επιπτώσεις της σύγκρουσης στην Ουκρανία δεν μπορούν να παραβλεφθούν, με την παγκόσμια οικονομία τώρα να είναι ξανά ανοιχτή, ο πληθωρισμός αυξάνεται και προκαλεί μια κρίση «κόστους ζωής». Με μια οικονομία γεμάτη χρέη, υπάρχουν περιορισμένα περιθώρια αύξησης των επιτοκίων για τον έλεγχο του πληθωρισμού.
Αλλά αυτή η κρίση δεν είναι αναπόφευκτη: ο τρέχων πληθωρισμός δεν προκαλείται μόνο από τη ρευστότητα που διοχετεύεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά επίσης τροφοδοτείται από την κερδοσκοπία στις αγορές τροφίμων και την εταιρική απληστία, καθώς οι εταιρείες ενέργειας και τροφίμων συνεχίζουν να αποκομίζουν τεράστια κέρδη σε βάρος των συνηθισμένων Ανθρωποι.
Αντίσταση
Ωστόσο, η αντίσταση είναι γόνιμη.
Εκτός από τις πολλές διαδηλώσεις κατά των περιορισμών/υπέρ της ελευθερίας κατά τη διάρκεια του COVID, βλέπουμε τώρα έναν πιο έντονο συνδικαλισμό να έρχεται στο προσκήνιο – τουλάχιστον στη Βρετανία – με επικεφαλής ηγέτες με γνώσεις των μέσων ενημέρωσης όπως ο Mick Lynch, γενικός γραμματέας της Εθνικής Ένωσης Εργαζόμενοι στις σιδηροδρομικές, θαλάσσιες και μεταφορές (RMT), οι οποίοι ξέρουν πώς να απευθύνουν έκκληση στο κοινό και να εκμεταλλεύονται την ευρέως διαδεδομένη δυσαρέσκεια ενάντια στις ραγδαίες αυξήσεις του κόστους ζωής.
Δάσκαλοι, εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας και άλλοι θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το RMT στην απεργία.
Ο Lynch λέει ότι εκατομμύρια άνθρωποι στη Βρετανία αντιμετωπίζουν χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και την απογύμνωση των επαγγελματικών συντάξεων. Αυτός προσθέτει:
«Ο Covid ήταν προπέτασμα καπνού για τους πλούσιους και ισχυρούς σε αυτή τη χώρα για να μειώσουν τους μισθούς όσο περισσότερο μπορούν».
Ακριβώς όπως μια δεκαετία επιβεβλημένης «λιτότητας» χρησιμοποιήθηκε για να επιτευχθούν παρόμοια αποτελέσματα πριν από τον COVID.
Το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει τώρα να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην αντίσταση στην επίθεση στο βιοτικό επίπεδο και στις περαιτέρω προσπάθειες υποβάθμισης της κοινωνικής πρόνοιας που παρέχει το κράτος και ιδιωτικοποίησης ό,τι απομένει.
Η στρατηγική για την πλήρη κατάργηση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας φαίνεται ολοένα και πιο πιθανή , δεδομένης της ανάγκης περιορισμού του δημόσιου χρέους (που σχετίζεται με τον COVID-19) και της τάσης προς την τεχνητή νοημοσύνη, την αυτοματοποίηση στο χώρο εργασίας και την ανεργία.
Αυτό είναι μια πραγματική ανησυχία γιατί, σύμφωνα με τη λογική του καπιταλισμού, η εργασία είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη των εργατικών τάξεων. Έτσι, εάν ένα μαζικό εργατικό δυναμικό δεν θεωρείται πλέον απαραίτητο, δεν υπάρχει ανάγκη για μαζική εκπαίδευση, πρόνοια και παροχή υγειονομικής περίθαλψης και συστήματα που παραδοσιακά χρησιμεύουν για την αναπαραγωγή και διατήρηση της εργασίας που απαιτούσε η καπιταλιστική οικονομική δραστηριότητα.
Το 2019, ο Φίλιπ Άλστον , ο εισηγητής του ΟΗΕ για την ακραία φτώχεια, κατηγόρησε τους υπουργούς της βρετανικής κυβέρνησης για «συστηματική εξαθλίωση σημαντικού μέρους του βρετανικού πληθυσμού» τη δεκαετία μετά το οικονομικό κραχ του 2008.
Ο Άλστον δήλωσε:
«Όπως παρατήρησε ο Τόμας Χομπς πριν από πολύ καιρό, μια τέτοια προσέγγιση καταδικάζει τους λιγότερο ευκατάστατους σε ζωές που είναι «μοναχικές, φτωχές, άσχημες, κτηνώδεις και σύντομες». Καθώς το βρετανικό κοινωνικό συμβόλαιο εξατμίζεται αργά, η πρόβλεψη του Χομπς κινδυνεύει να γίνει η νέα πραγματικότητα».
Μετά την COVID, τα λόγια του Άλστον έχουν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.
Καθώς αυτό το άρθρο πλησιάζει στο τέλος του, έρχονται τα νέα ότι ο Μπόρις Τζόνσον παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία. Ένας αξιοσημείωτος πρωθυπουργός, έστω και μόνο για την εγκληματικότητα, την έλλειψη ηθικής βάσης και τα διπλά μέτρα και τα δύο μέτρα και σταθμά – ισχύει επίσης για πολλούς από τους φίλους του στην κυβέρνηση.
Έχοντας αυτό κατά νου, ας τελειώσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε.
«Ποτέ δεν έχω δει μια τάξη τόσο βαθιά αποδυναμωμένη, τόσο αθεράπευτα εξευτελισμένη από τον εγωισμό, τόσο διαβρωμένη μέσα της, τόσο ανίκανη για πρόοδο, όσο η αγγλική αστική τάξη…
Για αυτό δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο, παρά μόνο για χάρη των χρημάτων, το ίδιο δεν αποκλείεται. Δεν γνωρίζει καμία ευδαιμονία εκτός από αυτή του γρήγορου κέρδους, κανένα πόνο εκτός από την απώλεια χρυσού.
Παρουσία αυτής της φιλαργυρίας και του πόθου του κέρδους, δεν είναι δυνατόν ένα μόνο ανθρώπινο συναίσθημα ή γνώμη να παραμείνει αμόλυντο». Friedrich Engels , The Condition of the Working Class in England (1845), σ.275
*
Σημείωση για τους αναγνώστες: Κάντε κλικ στα κουμπιά κοινής χρήσης πάνω ή κάτω. Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Twitter και εγγραφείτε στο κανάλι μας στο Telegram. Μη διστάσετε να αναδημοσιεύσετε και να μοιραστείτε ευρέως άρθρα της Παγκόσμιας Έρευνας.
Ο διάσημος συγγραφέας Colin Todhunter ειδικεύεται στην ανάπτυξη, τα τρόφιμα και τη γεωργία. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας για την Παγκοσμιοποίηση (CRG) στο Μόντρεαλ.
Ο συγγραφέας δεν λαμβάνει καμία πληρωμή από κανένα μέσο ενημέρωσης ή οργανισμό για το έργο του. Εάν εκτιμήσατε αυτό το άρθρο, σκεφτείτε να στείλετε μερικά νομίσματα με τον δικό του τρόπο: colintodhunter@outlook.com
Η επιλεγμένη εικόνα προέρχεται από το Red Voice Media
Διαβάστε το e-Book του Colin Todhunter με τίτλο
Τρόφιμα, Αποβολή και Εξάρτηση. Αντίσταση στη Νέα Παγκόσμια Τάξη
Βλέπουμε επί του παρόντος μια επιτάχυνση της εταιρικής ενοποίησης ολόκληρης της παγκόσμιας αγροδιατροφικής αλυσίδας. Οι όμιλοι υψηλής τεχνολογίας/μεγάλων δεδομένων, συμπεριλαμβανομένων των Amazon, Microsoft, Facebook και Google, έχουν ενταχθεί σε παραδοσιακούς γίγαντες αγροτικών επιχειρήσεων , όπως η Corteva, η Bayer, η Cargill και η Syngenta, σε μια προσπάθεια να επιβάλουν το δικό τους μοντέλο τροφίμων και γεωργίας στον κόσμο.
Το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates συμμετέχει επίσης (το τεκμηριωμένο στο « Gates to a Global Empire » από το Navdanya International), είτε αγοράζοντας τεράστιες εκτάσεις γεωργικής γης , προωθώντας μια πολυανακοινωμένη (αλλά αποτυχημένη) «πράσινη επανάσταση» για την Αφρική , προωθώντας τεχνολογίες βιοσυνθετικών τροφίμων και γενετικής μηχανικής ή γενικότερα διευκολύνοντας τους στόχους των μεγάλων εταιρειών αγροδιατροφής .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου