Σαν σήμερα, στις 13 Απριλίου του 1822, οι Τούρκοι κατάφεραν μετά από πολυήμερη πολιορκία της Νάουσας να κυριεύσουν την ΗΡΩΙΚΗ, και επίσημα, πόλη (ανακηρύχθηκε ΗΡΩΙΚΗ ΠΟΛΗ με Βασιλικό Διάταγμα του 1955) και να καταπνίξουν την επανάσταση των Ναουσαίων, φονεύοντας με βάναυσο τρόπο χιλιάδες Ελλήνων, προβαίνοντας και σε άλλες πολλές φρικαλεότητες, όπως βασανισμούς αιχμαλώτων και βιασμούς γυναικών, καθιστώντας την κατάσταση στην πόλη ίδια με κόλαση.
Τότε ήταν που δεκατρείς νέες γυναίκες προτίμησαν να πέσουν στον καταρράκτη της γέφυρας της Αράπιτσας για να μην ατιμαστούν από τους Τούρκους.
"Διαβάτη, στάσου με ευλάβεια στη μνήμη των νεκρών. Μέσα στο βάραθρο που ξανοίγεται μπροστά σου, βρήκαν ένδοξο και ηρωικό θάνατο οι γυναίκες και τα παιδιά της Νάουσας, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του Ελληνικού έθνους, στις 22 Απριλίου 1822".
Επίγραμμα πάνω από το ποτάμι της Αράπιτσας, όπου έπεσαν και θυσιάστηκαν 13 γυναίκες της Νάουσας με τα μωρά τους.
Είχε πολλά προνόμια ’π’ τη "Βαλιντέ"* Σουλτάνα
της Νάουσας η ομορφιά, παράδεισος της γης.
Κι οι Ναουσαίοι; Άρχοντες, της άνεσης καμπάνα
μα τη σκλαβιά δεν την μπορούν, ζωή υποταγής`
εσύ, πατρίδα μάνα
στο φως τους οδηγείς!
Ξέραν, θα χάνανε πολλά, μπορεί και τη ζωή τους
μα, λιόχρωμα τα όνειρα, ντυμένα λευτεριά
τους πλοηγούν περήφανα, με πρώτους τους προκρίτους
στα Ηλύσια Πεδία τους, του ήλιου δοξαριά`
η ελληνική ψυχή τους
κληρονομιά βαριά!
Το θέσπισμα της λευτεριάς φτερώνει τους το βήμα
κι από την πόλη τον εχθρό στα τάρταρα πετούν
μα πριν προλάβει να ορθωθεί της λευτεριάς το ρήμα
μιλούνια του άξεστου εχθρού τον τόπο τους πατούν
κι απέραντο ένα μνήμα
την πόλη καταντούν.
Σαράντα μέρες κράτησαν στις βίαιες επιθέσεις
σαν ναν’ λιοντάρια πολεμούν τον βάρβαρο εχθρό
μα ήτανε αδύνατο ν’ αντέξουν τις πιέσεις
των ατελείωτων ορδών, το μίσος το σκληρό
γνωστές πού ’χαν προθέσεις
και σχέδιο ζοφερό.
Το περιβόλι του Θεού έπεσε στους βαρβάρους
και μαύρα σύννεφα πυκνά απλώθηκαν στη γη
με θρήνους και με οιμωγές μπροστά στους νέους κουρσάρους
απ’ τη φωτιά, τους βιασμούς, τη γενική σφαγή`
σαν από χίλιους Χάρους
στην πλάση η πληγή!
Έγινε τέτοιος χαλασμός μεγάλος εις τον τόπο
που τα σπαρτά ξεράθηκαν, πουλί δεν κελαηδεί
ποτάμια το αίμα το ’χυσαν, πιστοί σ’ αυτόν τον τρόπο
χιλιάδες σφάξαν οι άπιστοι` Τούρκοι και συνοδοί`
όνειδος των ανθρώπων
εις τον Μολώχ σπονδή.
Απ’ τ’ ανοσιουργήματα, απ’ όλα πιο φρικώδες
ο βιασμός των γυναικών κι οι πλειστηριασμοί
των κοριτσιών η αρπαγή, τί άλλο πιο κτηνώδες
στα σκλαβοπάζαρα: γιορτή του γένους οι λυγμοί`
τί έργο τερατώδες!
αίμα και βιασμοί!
Κάποιες γυναίκες πρόλαβαν να απομακρυνθούνε
μα τις κυνήγησαν οι εχθροί μέχρι τον ποταμό
κι εκεί για ν’ αποφύγουνε στον Τούρκο να πιαστούνε
στου Αράπιτσα να πέσουνε θελήσαν τον γκρεμό`
τη λευτεριά υμνούνε
στου γένους τον βωμό!
Των Ελληνίδων η ψυχή λεύτερη ανεβαίνει
κατάφωτη κι υπέρλαμπρη στον γαλανό ουρανό
καθώς τα δόλια τα κορμιά ο ποταμός τα ραίνει
με άχραντο κι αμάραντο μύρο ομορφιάς αγνό`
η λευτεριά λουσμένη
στο φως το αυγινό!
ΦΕΓΓΟΛΑΜΠΡΕΣ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΝΑΟΥΣΑΣ*
Κόρες φεγγόλαμπρες κι αγνές, της Νάουσας εικόνα
οι εχθροί οι σκληροί των χριστιανών κι οι έμποροί εθνών
την ομορφιά σας θέλησαν, του τόπου την κορώνα
να γίνει όνειδος δεινών, θρήνος των ουρανών`
του έθνους αλγηδόνα.
Κήποι, περβόλια ανθόλουστα, της ομορφιάς το κάλλος
σπίτια, εκκλησιές, συνοικισμοί γινήκανε λυγμοί
η ομορφιά των κοριτσιών, θρήνος πολύ μεγάλος
δηώσεις και κατατρεγμοί, φόνοι και βιασμοί`
έδυσαν τόσο θάλος!
Χιλιάδες κόρες τρυφερές, παρθένες, παντρεμένες
που είχανε οδηγηθεί στου Τούρκου το σπαθί
γευτήκαν τις κτηνώδεις τους ορέξεις, οι καημένες
και η ψυχούλα τους πενθεί στο σκότος το βαθύ`
αποτροπιασμένες.
Μα ξάφνου κάποιες λυγερές ξεφεύγουν απ’ τ’ ασκέρι
και τρέχουν προς τη λευτεριά, προς τη ρεματαριά
με τα μωρά τους στο βυζί, πιασμένες χέρι-χέρι
στου Αράπιτσα την κρύα θωριά βουτούν με αντρειά`
δόξας φυσά τ’ αγέρι!
Ο ηλιοπότης ποταμός τώρ’ απ’ το φως μεθάει
που δέχτηκε μες στο κορμί τη μέγιστη τιμή
της λευτεριάς ο οιωνός στα πέρατα σκορπάει
μια ευωδιά σαν γιασεμί, του γένους το πλουμί`
τη λευτεριά κεντάει!
Οι κόρες του Ελληνισμού στη Νάουσα ή στη Μάνη
στου Αράπιτσα τον ποταμό, ή Ζάλογγου γκρεμό
τη λευτεριά τη γράφουνε με του έθνους το μελάνι
με της ψυχής τους τον χυμό, κι’ ελληνικό παλμό`
δόξας λαμπρό στεφάνι!
-----------------------------------------------------------------------
Βαλιδέ σουλτάνα (τουρκικά: "Βαλιντέ σουλτάν", κυριολεκτικά «μητέρα σουλτάνου») ήταν τίτλος που διατηρούσε η μητέρα ενός εν ενεργεία σουλτάνου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο
τίτλος ορισμένες φορές μεταφράζεται ως «βασιλομήτωρ» και ορθότερα ως
«σουλτανομήτωρ», έχοντας ιδιαιτερότητες σε σχέση με την αντίστοιχη θέση
στον δυτικό κόσμο.
9/2/2021
Ιωάννης Παναγάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου