Παιδείαν ὀρθὴν εἶναι νομίζομεν οὐ τὴν ἐν τοῖς ῥήμασιν καὶ τῇ γλώττῃ πολυτελῆ εὐρυθμίαν, ἀλλὰ διάθεσιν ὑγιῆ νοῦν ἐχούσης διανοίας, καὶ ἀληθεῖς δόξας ὑπέρ τε ἀγαθῶν καὶ κακῶν, καλῶν τε καὶ αἰσχρῶν· ὅστις οὖν ἕτερα μὲν φρονεῖ, διδάσκει δὲ ἕτερα τοὺς πλησιάζοντας, αὐτὸς ἀπολελεῖφθαι δοκεῖ τοσούτῳ παιδείας, ὅσῳ καὶ τοῦ χρηστὸς ἀνὴρ εἶναι.
Σωστή παιδεία, νομίζω, δεν σημαίνει το να χειρίζεσαι τις λέξεις με ευρυθμία, αλλά το να σε διακρίνει η υγιής νοητική διάθεση να σκέφτεσαι λογικά, να 'χεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, το ωραίο και το αισχρό. Αυτός, λοιπόν, που άλλα πιστεύει και άλλα διδάσκει σ' όσους μαθητεύουν πλάι του, νομίζω έχει απομακρυνθεί τόσο από την παιδεία όσο και από την τιμιότητα.
Πέρυσι τέτοια εποχή γράφαμε για τους χριστιανούς καρνάβαλους οι οποίοι παθαίνουν εποχιακή παράκρουση με τους παραδοσιακούς εορτασμούς. Οι συνεπείς ανάμεσα τους, δηλαδή οι πραγματικοί χριστιανοί υπενθυμίζουν όλα όσα πρέπει ώστε να αποτρέπεται το ποίμνιο από τις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις. Μέχρι εδώ όλα καλά, τους προσπερνάμε ως γραφικούς αρνησίζωους κτλ και τους αφιερώνουμε τον Γιάνναρο, της παπαδιάς, τους παπάδες και άλλα άσματα ειδικά για την περίσταση. Όμως τι γίνεται όταν τέτοιοι πραγματικοί χριστιανοί βρίσκονται υπεύθυνοι να διδάσκουν στα σχολεία μας; Τι γίνεται μάλιστα όταν θεωρούν και χρέος τους να δρομολογούν τα παιδιά κατά πως αυτοί πιστεύουν;